Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου (Παραβολή είναι. Μήν τρελλαίνεστε!!!) Αλλά χρόνια πολλα στούς υποκριτές μήν πείτε..)

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Ήταν δάσκαλος του λαού ο φαρισαίος. Δίδασκε στις συναγωγές τον νόμο του Θεού. Και μέσα στις διδαχές του ήταν και η απόρριψη της υποκρισίας. Από τους άλλους, όμως! Όχι από τον ίδιο. Αυτός υποκριτής καθώς, ήταν φορούσε την ψεύτικη μάσκα του θρησκευόμενου, έπαιρνε και το ύφος του ταπεινού, έβαφε το πρόσωπο του, για να φαίνεται ότι νηστεύει και έχει καταβληθεί από τις νηστείες και έτσι πορεύονταν στη ζωή του.

Όσον αφορά η σχέση του με τους άλλους ήταν μια διαρκής αποστροφή. Κατακρίνουν τους αμαρτωλούς! Επειδή είναι αμαρτωλοί. Κατακρίνουν και τον Κύριο! Επειδή τους δέχεται! Δεν δείχνουν έλεος, ευσπλαχνία για τους αμαρτωλούς. Την ίδια στιγμή που ο κύριος ζητά έλεος! «Έλεον θέλω»! διακηρύττει.
Σκανδαλίζονται, λοιπόν, οι φαρισαίοι με όλα αυτά που βλέπουν στον Κύριο. Και σκανδαλίζονται, γιατί είναι υπερήφανοι, υπερόπτες, οιηματίες, σκληρόκαρδοι.
Η μετάνοια και η ταπείνωση είναι άγνωστες σε αυτούς.Ένας τέτοιος τύπος υποκρισίας ανέβηκε στο ιερό για να προσευχηθεί. Και, αντί να συντριβεί και να δακρύσει, άρχισε να διαφημίζει τα έργα του, να υποτιμά τους άλλους και να ζητά δικαιωματικά αμοιβές και πρωτεία από τον Θεό. Η προσευχή του δεν απευθύνονταν στον Θεό, αλλά προς τον εαυτό του. Κινείται μέσα στο ψέμα και στην απάτη. Δάσκαλος ο ίδιος, που υποτίθεται δίδασκε την αλήθεια, κινείται μέσα στο ψέμα.

Ο φαρισαίος, επιπόλαιος, εγωιστής, αυτάρκης, κινείται σε ατμόσφαιρα αυταπάτης και γελοιότητας. Ξεχνά την ανθρώπινη πραγματικότητα, πελαγοδρομεί και περιαυτολογεί απροκάλυπτα. Αγνοώντας το χάος του ζητά αμοιβές για την κουφότητά του. Ζητάει πληρωμές για την ψευτιά του. Εκφράζει την αρνητική όψη της ανθρώπινης ύπαρξης απέναντι στον Θεό, στους ανθρώπους και την αλήθεια.
Την αντίθετη όψη παρουσιάζει την ίδια ώρα, ένας άλλος προσευχόμενος στον ίδιο ναό, ο αμαρτωλός, αλλά συντριμμένος από τη μετάνοιά του τελώνης. Αυτός, πριν ανέβει στο ιερό, κατέβηκε στα βάθη της ψυχής του, είδε την αμαρτωλότητά του, γι’ αυτό κι άρχισε να κτυπά τα στήθη του, να κλαίει με καυτά δάκρυα και να λέει μόνο τη λυτρωτική εκείνη φράση: «Κύριε, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Και ο αμαρτωλός λυτρώνεται. Ο φαρισαίος δέθηκε και καταδικάστηκε.

Ο Θεός μας κρίνει ανάλογα με το υλικό που του δίνουμε. Όταν του προσφέρουμε υποκρισία, μας ανταποδίδει την κόλαση. Κόλαση είναι οι υποκριτικές μας σχέσεις. Μόνοι μας τη δημιουργούμε. Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ αυτήν. Ο υποκριτής έχει ένα –την υποκρισία- που κάνει για όλα! Είναι ψεύτης και παρουσιάζεται ως ειλικρινής. Είναι ένοχος και παρουσιάζεται ως αθώος. Είναι δαίμονας και φαίνεται άγιος. Είναι άτιμος και παρουσιάζεται ως τίμιος. Είναι...
Δυστυχώς είναι ο τύπος που κυριαρχεί στη ζωή μας. Μας αρέσει η υποκρισία, γι’ αυτό όλοι μας λίγο-πολύ παίζουμε θέατρο. Πουλάμε πνεύμα και φιγούρα, που αγοράζουμε συνέχεια από το παζάρι της ψευτιάς. Παίζουμε θέατρο στην καθημερινότητά μας, που με κανέναν τρόπο δεν θέλουμε να το αρνηθούμε και να το εγκαταλείψουμε.

Κι όμως για όλους μας έρχεται η ώρα που η μάσκα της υποκρισίας που φοράμε θα πέσει κι όλα θα αποκαλυφτούν γυμνά. Τότε θα βρεθούμε με την πραγματικότητα του εαυτού μας που είναι το χάος, το σκοτάδι, η πτώση. Πριν μας βρει αυτή η συμφορά θα πρέπει να αλλάξουμε τη στάση του υποκριτή και να ενδυθούμε εκείνη του τελώνη του σημερινού ευαγγελίου. Έτσι θα γλυτώσουμε από τη συμφορά.
Πριν έρθει αυτή η ώρα, είναι καλύτερο να στραφούμε προς τον Κύριο, να μετανιώσουμε και ο Θεός θα μας δεχτεί. Ο σπλαχνικός Κύριος, ο Κύριος του ελέους, της άπειρης αγάπης, της κατανόησης δεν αποστρέφεται κανέναν. Ούτε τις πόρνες. Ούτε τους φαρισαίους. Ήρθε να θεραπεύσει τον άνθρωπο απ’ όλες τις αρρώστιες. Συνεπώς και από τον φαρισαϊσμό.
Που είναι μια από τις πλέον δυσθεράπευτες αρρώστιες.