ΑΚΟΜΗ ΚΙ Ο ΣΚΥΛΟΣ...

Καταλαβαίνω ότι η καθημερινότητα είναι ισοπεδωτική. Ότι τα προβλήματα από χρέη, οικογένεια, παιδιά, ανασφάλεια εργασίας, υγεία...όλα αυτά μπορούν να μας απορροφούν και να πιέζουν την όποια αντίδρασή μας προς το φαύλο καθεστώς.
Αλλά υπάρχουν κι όρια.
Αυτός ο συρφετός που μας κυβερνά τις τελευταίες δεκαετίες, έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Κάθε φορά που δείχνουμε ανοχή, σε μια αυθαιρεσία του, αντί να συμμαζευτεί, ανταπαντά με δέκα ακόμη αυθαιρεσίες.
Όσοι εκλέγονται, εκμεταλλεύονται πειραγμένους εκλογικούς νόμους, που δωρίζουν έδρες πότε στον πρώτο, πότε στον δεύτερο. Λένε δολίως ψέματα προεκλογικά και μετεκλογικά εφαρμόζουν εντελώς αντίθετη με τις υποσχέσεις τους πολιτική. Μας κοροϊδεύουν με κυνισμό όπως π.χ. “λεφτά υπάρχουν” ή “μην πληρώνετε τον ΕΝΦΙΑ” ή “μην πληρώνετε διόδια” ή “θα πατάξουμε τη φοροδιαφυγή”.
Κι εμείς ζούμε με το κεφάλι σκυμμένο, βομβαρδιζόμαστε από εισπρακτικές εταιρείες, από την εφορία, από τα ασφαλιστικά ταμεία. Περικυκλωμένοι από λαθροεισβολείς, που μας “κλέβουν” τα επιδόματα. Μας κατηγορούν για μισανθρώπους, επειδή θέλουμε οι παράνομοι εισβολείς να αντιμετωπίζονται από το νόμο. Κάθε μέρα και μια εξωφρενική είδηση, πέφτει σαν κεραυνός αλλά η κοινωνία αντιδρά σαν τυφλός κωφάλαλος. Δηλαδή, καθόλου.
Αυτήν την περίοδο των εορτών, μας είπαν άκαρδους γιατί είχαμε ένα πιάτο φαί, αλλά ο Αχμέτ στη Πλατεία Βικτωρίας όχι. Μας είπαν απείθαρχους πολίτες, διότι δεν πληρώσαμε ακόμη τα τέλη. Μας απείλησαν με νέους φόρους με κατασχέσεις των σπιτιών. Μας φοβέρισαν με συλλήψεις καστανάδων. Με δηλώσεις συμμάχων ότι εμείς δεν δικαιούμαστε να προστατεύουμε τα σύνορά μας. Συνεχίζουν να μας απειλούν με grexit, με έξοδο από τη shengen με πιθανή έξοδο από το ευρώ. Οι πολιτικοί ηγέτες μας, αδιαφορούν για την ανεργία, για την υγεία, για την ασφάλεια, για την παιδεία, για την ιστορία, για τα δικαιώματά μας σε διεθνές επίπεδο.
Κι εμείς... Δεν αντιδρούμε....
Πόσο χαμηλά έχει πέσει αυτή η νέο-ελληνική κοινωνία; Πόσο αναξιοπρεπής είναι αυτός ο νέο-ραγιάς; Αυτός ο θλιβερός άμυαλος δούλος, που του αρκεί να σαβουριάσει σουβλάκια και να ρουφήξει 2-3 μπίρες. Να χαλβαδιάσει κανένα ξέκωλο και να αράξει στο καναπέ για να αποβλακωθεί στο βλακοκούτι.
Θα μου πείτε ότι είμαι αυστηρός...
Σήμερα το πρωί διασταυρώθηκα στο δρόμο με ένα κύριο που έβγαζε βόλτα το σκύλο του. Ο σκύλος ήταν ένα πλαδαρό μεγαλόσωμο ζώο. Το λουρί του ήταν φαρδύ και του έσφιγγε το λαιμό. Ο κύριός του, σχεδόν φώναζε τα παραγγέλματα: Στάσου ! Μην τραβάς ! Σταμάτα ! ...κι όμως εκείνο το κακομαθημένο σκυλί, που με δυσκολία περπάταγε, έκρυβε μέσα του μια δυνατότερη αγωνιστική διάθεση από εμάς. Τράβαγε με μανία το λουρί και παρέσερνε το αφεντικό του σε ένα τρεχαλητό, κάνοντάς του τη ζωή δύσκολη. Το λουρί του έσφιγγε το λαιμό, αλλά εκείνο δεν σταματούσε. Βυθισμένο στην ελπίδα πως μπορεί και να ξέφευγε και να έτρεχε επιτέλους ελεύθερο, μακριά από τους περιορισμούς του αφεντικού.
Ήταν και ο σκύλος, πλαδαρός σαν την κοινωνία μας. Χωρίς βέβαιο μέλλον αν τελικά ξέφευγε. Χωρίς την ασφάλεια του σπιτιού του αφεντικού, αν τελικά ελευθερωνόταν. Αλλά η επιθυμία του για απελευθέρωση από το λουρί, για να τρέξει για λίγο ελεύθερο, το ανέβαζαν τελικά σε υψηλότερα πολιτισμικά στάδια από εμάς και την κοινωνία μας. Από τη βολεμένη, αδρανή, αυτό-κανιβαλιστική, βλακεία μας.
Όχι. Δεν είμαι αυστηρός. Όχι όταν κι ένας σκύλος κάνει τη ζωή του αφεντικού του πιο δύσκολη από εμένα. Όχι, όταν ένας σκύλος είναι πιο άξιος ελευθερίας από εμένα. ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΑΓΙΑΔΕΣ.