Τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια διάχυτη διαμαρτυρία σχετικά με την κρίση και το σάπιο πολιτικό σύστημα, τους διαφθαρμένους πολιτικούς, τα μνημόνια – που από ενικός αριθμός έγιναν πληθυντικός -, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που σαν φερέφωνα της εξουσίας και με την προπαγάνδα που ασκούν, κατευθύνουν και υπνωτίζουν τις μάζες.
Και ενώ η αγανάκτηση ξεχειλίζει και φαίνεται ότι «έχουσι γνώσιν οι φύλακες», στο τέλος δεν αλλάζει τίποτα. Ο ψιλοβολεμένος Έλληνας επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη ξανά και ξανά λες και κάτι συμβαίνει στον ξέφρενο ρυθμό της εκλογικής περιόδου, σαν ένα μαγικό ραβδάκι να υπνωτίζει τους ψηφοφόρους, οι οποίοι μόλις φτάσουν στο κουτί της κάλπης ξεχνάνε όλα τα δεινά τους και με έναν μαγικό τρόπο ψηφίζουν αυτόν που χτες τον θεωρούσαν υπαίτιο για την κατάντια τη δική τους και της χώρας τους.
Αλλά έντονο προβληματισμό προκαλεί το γεγονός της αδράνειας, της αποχαύνωσης… η καταπιεσμένη ένταση και ο θυμός θα βρει την διέξοδό της ή θα παραμείνουν καταχωνιασμένα στα καταγώγια του μπερδεμένου μυαλού του Έλληνα… ίδωμεν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου