ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΦΑΛΗΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΡΑΦΟ – ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΣΤΥΛΟ ...

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΦΑΛΗΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΡΑΦΟ – ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΣΤΥΛΟ ...

Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017

Ηρωίνη: Το ζεστό, βουβό κλάμα, μιας παγωμένης ευτυχίας



Στο κόσμο της Ζουζούς, της ρούκλάς, του στάφ, του ζαμπόν, της παραμύθας. Τόσα ονόματα για μία ουσία, την ηρωίνη!!

Ένα βουβό, ζεστό κλάμα παγωμένης ευτυχίας που κυλάει στο στήθος.

Ένα εσωτερικό δάκρυ που επουλώνει τις πληγές, μεταφέροντας και σκορπώντας την παραμυθένια ευτυχία του θανάτου απλόχερα σε κάθε κύτταρο του οργανισμού, σε κάθε κύτταρο του εγκεφάλου. Και αυτά, τα κύτταρα, παραδίνονται σε αυτή την τρυφερή, παγωμένη υγρασία της ευτυχίας και λυγάν από το βάρος της. Έτσι με λυγισμένα γόνατα, με κεφάλι πεσμένο, με πηγούνι που ακουμπάει το στήθος, με μάτια κλειστά, ορμάνε στα λιβάδια του μυαλού όπου όλοι φοράνε τα γιορτινά τους, ορμάνε στα λιβάδια της μαστούρας, στο χώρο και τον χρόνο της νάρκωσης. Εκεί, που το μυαλό προσπαθεί να ξεφύγει από τα δημιουργήματά του, από τους εφιάλτες της καθημερινότητας. Εκεί, που το ίδιο το μυαλό, γίνεται ο εφιάλτης της ζωής του.

Μέσα σε αυτό τον εφιάλτη ο χρήστης είναι πρίγκιπας. Απλωμένος στο θρόνο του θανάτου στο κέντρο της κυκλοφορίας Το ταλαιπωρημένο σαρκίο του με τα αποστήματα κουρνιάζει στην γωνία. Έχει καταλάβει το παιχνίδι του, έχει καταλάβει πως μπορεί να νιώθει σαν πρίγκιπας, παντοδύναμος ενώ είναι ένα σαρκίο με την βία να βροντοφωνάζει επάνω του σκορπώντας το φόβο.

Η αποσύνθεση κόβει βόλτες στο πεζοδρόμιο. Μέσα της το δάκρυ της ζεστής ευτυχίας, απ? έξω η κραυγή της αρρωστημένης σάρκας σκεπάζεται από το θόρυβο της κυκλοφορίας. Ο θόρυβος δεν ενοχλεί διότι, είναι μια κραυγή που ακούγεται από τα μάτια. Είναι μια κραυγή που φαίνεται. Όλα τα κύτταρα φωνάζουν, κραυγάζουν, κλαίνε και γελάνε, για την παρουσία της.

Οι χρήστες, ελεύθεροι πολιορκημένοι εσωτερικά και εξωτερικά, ορφανοί και τελείως μόνοι στις κοιλάδες της μαστούρας, στις κοιλάδες της βρόμικης πόλης. Δεν συναντάνε κανένα και ας κυκλοφορούν καθημερινά στο κέντρο της. Εκεί μπορείς να τους συναντήσεις να τους δεις. Γυμνοί πρίγκιπες καθαρίζουν τα βρώμικα πεζοδρόμια. Ορφανοί πρίγκιπες της απουσίας.

Μοναχοί άρρωστοι Βασιλιάδες, τρελαμένοι που σέρνονται νομίζοντας πως τους κουβαλάνε πολυτελείς λιμουζίνες ενώ επιβαίνουν σε αχρηστευμένες σακαράκες. Οικογενειακές σακαράκες της αγωνίας που πηγαινοέρχονται μαζί τους ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο.

Οι Πρίγκιπες κουβαλάνε την γύμνια τους, την ηθελημένη ορφάνια τους μέσα στην οικογένεια, την πετάνε πάνω στην πολυθρόνα του σαλονιού και κανείς δεν μπορεί να τους μετακινήσει από εκεί. Μένει στο κέντρο, φωσφορίζοντας την βία, μολύνοντας το περιβάλλον το οποίο ήταν ήδη μολυσμένο από ένα σωρό προσωπικές αλλά και κοινές απώλειες, φόβους, αγωνίες, βία...

Βία παντού σε κανονικές, ή σε υπερβολικές δόσεις.
Ορφανοί, καθημερινοί χρήστες της μιζέριας, ορφανές οικογένειες που τους ακολουθούν, τρελές οικογένειες που δεν ξέρουν που πηγαίνουν. Εξαρτημένες οικογένειες με ναρκωτικό τον φόβο του θανάτου.

Όπως και ο χρήστης, έτσι και αυτές σουτάρουν τον φόβο μέρα νύχτα. Τρέφονται με την αγωνία και εκλιπαρούν τον θάνατο να μην έρθει ποτέ, ενώ άλλες φορές τον σκέπτονται σαν λυτρωτή των πάντων.

Μια πληγωμένη αγκαλιά που αιμορραγεί εκπέμποντας το βουβό ζεστό κλάμα της παγωμένης ευτυχίας, κυλάει από τους τοίχους της οικογενειακής θαλπωρής της.

Ιστορίες που κρύβονται μέσα σε δωμάτια του πόνου, ιστορίες ατομικές, οικογενειακές ιστορίες. Ιστορίες που η μια εξαρτάται από την άλλη, η μια επηρεάζει την άλλη.

Το κουφάρι του λαβύρινθου μπροστά στα μάτια του ανώνυμου πλήθους. Οι πρίγκιπες δεν ενδιαφέρονται να βγούνε από το λαβύρινθο, είναι χαμένοι. Δεν θέλουν τίποτα άλλο από αυτό το χάσιμο.

Χάσιμο, κόλλημα, κολλημένο κορμί, κολλημένη σκέψη, κολλημένη αγάπη, πάθος μοναδικό και ανεκπλήρωτο. Όλη η ζωή σε δύο τρεις κινήσεις, αυτές μόνο φθάνουν, για να δημιουργήσουν την ζεστή θαλπωρή του κολλήματος, την αποσύνθεση.

Η αγάπη της αποσύνθεσης, η αποσύνθεση της αγάπης!!

Βήματα δίπλα από την αποσύνθεση της ζωής σε όλες της τις εκφράσεις. Τρομαχτικό αλλά αληθινό. Βήματα δίπλα από την καταστροφή της σκέψης, την καταστροφή της γλώσσας. Η σιωπή το χουζούριασμα μέσα στο βουβό. ζεστό κλάμα της παγωμένης ευτυχίας που κυλάει από τα τοιχώματα του μυαλού και κρύβει την στέρηση.

Η ηρωίνη περιμένει την εφηβεία σε κάθε γωνιά της πόλης. Η πολιτική της είναι ιμπεριαλιστική. Θέλει φλέβες, φλέβες νεανικές για να κυλήσει το ζεστό δάκρυ της παγωμένης ευτυχίας. Νεανικά κορμιά για να τα μολύνει με τον παραμυθένιο κόσμο της αφασίας της.

Η Δήθεν παρανομίας της δεν είναι παρά ένα κομμάτι της πολιτικής της. Όσο πιο παράνομη είναι τόσο πιο εύκολα μπορεί να κυκλοφορεί, τόσο πιο εύκολα μπορεί να βρεθεί.

Εκτός από το ιστορικό κέντρο της Αθήνας που είναι ο πυθμένας της εξάρτησης, της εξαθλίωση, που είναι η κραυγή της αποσύνθεσης, ατελείωτα παράνομα δίκτυα κρυφά, απλώνονται στα προάστια, στους δρόμους, στις γειτονιές στις επαρχίες.. Ατελείωτοι τεκέδες γεμίζουν από τις αναθυμιάσεις του θανάτου.

Διαμερίσματα χαμένα στο πάτο της πόλης περιμένουν την αυτοκτονία να πάρει σάρκα και οστά, με μια κίνηση οργασμικής ανακούφισης του κενού. Το εμπόριο του κενού, της παραίτησης, της άλλης όχθης της ζωής, της αντί-ζωής, περιμένει ανθίζοντας χειμώνα καλοκαίρι σε κάθε γωνιά της οικουμένης.

Η στέρηση, η εξάρτηση, η εξουσία, ο εκβιασμός, η βία, η παραίτηση, η ενοχή, η ηδονή, η αγάπη, ο φόβος, ο πόνος, η ψυχική ασθένεια, όλα είναι κομμάτια τα οποία συγκροτούν το φαινόμενο της τοξικομανίας και καθορίζουν το περιεχόμενο της σχέσης του ατόμου με το εκάστοτε περιβάλλον του, οικογενειακό, η κοινωνικό.

Κερεντζής Λάμπρος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου