Έφθασε ο εθνικός χώρος στο κατάντημα να ισχυρίζεται ότι η Ιστορία γράφεται με αρνήσεις.

Εκλαμβάνοντας προφανώς ως άρνηση το ιστορικό ΌΧΙ του Ιωάννη Μεταξά. Ας μάθουν λοιπόν οι αδαείς του εθνικού χώρου ότι δεν υπήρξε πιο μεγαλειώδης εθνική κατάφαση από το κατόρθωμα της μικρής Ελλάδος να αποφύγει τους πειρασμούς και να δεχθεί τότε να συμμετάσχει με τίμημα μάλιστα ποταμούς αίματος στο Μεγάλο Πόλεμο.

Μία μικρή χώρα κράτησε όρθιο το ευρωπαϊκό μέτωπο όταν υπερδυνάμεις είχαν υποκύψει. Αλλά και πέραν της συγχύσεως του ΌΧΙ και του ΝΑΙ προηγείται λογικά μία ακόμη σύγχυση. Η ίδια μερίδα του εθνικού χώρου κατά την αποτυχημένη ιστορική της σύγκριση μπερδεύει τις εποχές και "ξεχνάει" ότι η ίδια η κράση του ελληνικού λαού τότε ήταν ουσιωδώς διαφορετική από τη σημερινή. Ας κάνουμε λοιπόν μία καλύτερη ερμηνεία του ελληνικού πατριωτισμού για να μην καταλήξουμε σε τέτοιες παραδοξολογίες ανατρέχοντας στον Ανδρέα Δενδρινό. Έλεγε λοιπόν ούτος ότι στο σημερινό κατάντημά της ο μόνος τρόπος να αγαπάς την ελληνική φυλή είναι να τη σιχαίνεσαι. Διότι σε λίγο οι ίδιοι πατριώτες θα βγάλουν και τον Τρικούπη προδότη διότι είπε το δυστυχώς επτωχεύσαμεν. Δλδ ποιος σας είπε ρε παιδιά ότι πατριωτικό είναι ό,τι διατάξει η Αριστερά;