Δίνω τροφή στα όρνια για να συνεχίσουν να αισθάνονται κάποιοι!

Λύπη...

άγρια βάτα...

προσ-παθούν να λυτρωθούν...

γδέρνοντας την μορφή...

αυτήν που ούτε καν ονειρεύτηκαν...

κι όταν διάβασαν...

την αξία...

μουτζούρωσαν κακότεχνα την γραφή...

ζουν με το κόκκινο...

που αχνίζουν...

στην μαύρη τους ψυχή...

νεκρολούλουδα στόλισαν...

το ξεπεσμένο πέρασμα τους...

σαν σκιά της ζωής...

σέρνοντας "λάσπες"...

ιστούς ξεχασμένους...

σε μια στοά...

σκοτεινή...

μοιάζει με την σκέψη τους...

επενδυμένη από δόκανα...

ανα-ζητώντας...

θήραμα να χαρούν...

να γλεντήσουν...

να χορέψουν...

να τραγουδούν...

πένθιμα...

σε ένα κακόγουστο μνήμα...

της βρόμικης ανάσας τους...

***

**

*

Συγκέντροση...

τις άγριες βραδιές...

 όρνια που κράζουν...

σκέπτονται...

ξεδιπλώνουν την πίκρα τους...

σε μια επιδρομή θανάτου...

να λεηλατήσουν...

να χορτάσουν...

να γευτούν...

τον αστείρευτο θάνατο...

διατηρόντας...

μια μίζερη ζωή...

στην κόλαση...

της ψυχής τους...

***

**

*

Ανα-ζητώ...

γαλάζιο κλίβανο...

να αποστειρώσω...

τους λεκέδες...

που αποτυπώθηκαν...

όταν...

ατυχώς...

με άγγιξε...

η άθλια...

ύπαρξή τους...

***

**

*

ΛΥΠΑΜΑΙ...