Πάντοτε μου άρεσαν τα μελαγχολικά γλυπτά κάποιων χλοερών τόπων όπου κοιμούνται οι ψυχές.

 Είναι η σιωπηλή συντροφιά τους κι οι μυστικοί συνομιλητές τους τα βράδια. Αυτά τα τρυφερά, πετρωμένα σαν από παραμύθι πλάσματα, μοιάζει να απεικονίζουν καλύτερα την ψυχή σε σχέση με άλλα, διάσημα αγάλματα ..Γιατί άραγε; Ίσως γιατί ο θάνατος τονίζει το ίδιο το νόημα της ζωής, ίσως γιατί, εγκαταλελειμμένα, εκείνα, στην μοίρα τους, μοιάζουν πολύ πιο ανθρώπινα από τα συνηθισμένα υπεροπτικά αγάλματα της ζωής.. Κάποια συνειδητοποιούν την αλήθεια της ψυχής, άλλα θλιμμένα γέρνουν γλυκά τα κεφαλάκια τους..Ο κάθε καιρός, έρχεται να τα φθείρει, να τα βρέξει, να τα χορταριάσει, να τα οξειδώσει, να τους χαρίσει απρόσμενες σκιές κι ένα παράξενο βάθος στο βλέμμα..  Ήθελα πολύ να σας δείξω μερικά τέτοια βλέμματα..Που νοτισμένα στο spleen της ύπαρξης, μας επιστρέφουν στην πραγματική αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι..Και που με έναν μαγικό τρόπο μας εξοικειώνουν με την αντίπερα όχθη της ζωής..