Απελπισμένοι για αγάπη, αυτό δεν είμαστε όλοι μας;

Τώρα πια πιστεύω πως την αγάπη αγαπάμε κι όχι τα ίδια τα άτομα. Αγαπάμε την ιδέα της αγκαλιάς σε ένα ηλιοβασίλεμα, την ιδέα του να χορεύεις με κάποιον στη μέση του δρόμου, την σύνδεση και την έλξη, τα λουλούδια έξω από την πόρτα, τα μεθυσμένα φιλιά που μυρίζουν μπύρα, τα πρωινά φιλιά που μυρίζουν οδοντόκρεμα, τις εξόδους, τα περίεργα βλέμματα..

Κοιμόμαστε και ξυπνάμε με την ελπίδα του να γνωρίσουμε την αγάπη. Ντυνόμαστε καλά, φοράμε χαμόγελα, μήπως και δελεάσουμε κάποιον να μας αγαπήσει για να ζήσουμε μαζί του όλες εκείνες τις στιγμές που είδαμε σε ταινίες ή διαβάσαμε σε βιβλία. Και την επόμενη μέρα πάλι, και κάθε μέρα ξανά. Προσπαθούμε να εντυπωσιάσουμε ανθρώπους μόνο και μόνο για να τους πείσουμε να δοκιμάσουν μαζί μας να ζήσουν την αγάπη. Ερωτευόμαστε την ιδέα του έρωτα, λατρεύουμε την ιδέα της αγάπης. Τα άτομα τα αγαπάμε μετέπειτα, όταν ζήσουμε μαζί τους όμορφες στιγμές και μετά. Έτσι πιστεύω. Αγαπάμε κάποιον μόνο και μόνο επειδή αποφάσισε να ζήσει μαζί μας την αγάπη, και ξέρουμε όλοι πόσο πονάει να ζεις την αγάπη: πόσα δάκρυα πρέπει να πέσουν, πόσες μάχες ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, πόσες μάχες με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η αγάπη. Αυτή που μας σκοτώνει και παράλληλα μας κρατάει ζωντανούς. Αυτή που όσο καλύτερα σε κάνει να νιώθεις, τόσο άσχημα μπορεί να σε χτυπήσει. Αυτή που μπορεί να έρθει όταν δεν το περιμένεις και να φύγει όταν πια τη συνήθισες. Μόνο αυτήν κυνηγάμε σαν άνθρωποι. Την έχουμε αγαπήσει περισσότερο από τα λεφτά, ίσως και πιο πολύ από την υγεία. Κάποιοι θα έδιναν τα πάντα να ζήσουν λίγο την αγάπη και μετά ας πέθαιναν. Κάποιοι θα έδιναν όλα τους τα χρήματα για να νιώσουν μια αληθινή αγκαλιά. Και ο καθένας μας καθημερινά συνεχίζει να παλεύει για αυτήν, να την κατακτά για λίγο, να την χάνει, να την κυνηγά ξανά -λες και δεν ξέρει ότι θα πονέσει-, να την βρίσκει πάλι και πάλι να του φεύγει.
Κάθε φορά, λες και δεν ξέρουμε ότι θα πονέσει.