Η πολλή ανοχή είναι παρακμή

Ενα από τα βασικά συμπτώματα κοινωνιών που βαδίζουν στο μονοπάτι της λήθης και του αφανισμού είναι ο μιθριδατισμός. Η εξοικείωση με το κακό. Η ανοχή του λαού και του πολιτικού κόσμου σε φαινόμενα και συμπεριφορές που σε άλλα σημεία της ιστορικής διαδρομής θα έκαναν τους πάντες έξαλλους σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην υπάρξουν περιθώρια επανάληψης της όποιας πρόκλησης.

Η οικονομική κρίση της πατρίδας μας δεν είναι το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα της βαθιάς ηθικής κρίσης που μαστίζει την κοινωνία επί δεκαετίες. Αυτό φαίνεται σε κάθε εκδήλωση του συλλογικού βίου και μπορεί να αποδειχθεί εύκολα. Για παράδειγμα, μια από τις πολυχρησιμοποιημένες φράσεις του λαού, όποτε αναφέρεται σε πολιτικό σκάνδαλο ή σε προκλητική συμπεριφορά δημόσιου προσώπου, είναι «σε άλλη χώρα αυτός θα είχε μπει ήδη φυλακή».

Δηλαδή, η κοινή γνώμη παραδέχεται ότι οι θεσμοί υπολειτουργούν, τα περιθώρια κινήσεων των επίορκων λειτουργών του δημόσιου βίου είναι τεράστια και η ατιμωρησία είναι νόμος.
Κι αυτά, δυστυχώς, είναι αληθή. Οντως, σε οποιαδήποτε άλλη ευνομούμενη Πολιτεία θα είχε γίνει εξεταστική για το Μνημόνιο. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος θα βρισκόταν εκτός πολιτικής και για τη μετατροπή του πρωθυπουργικού αεροπλάνου σε... ταξί που τον εξυπηρετεί και για την επιμονή του να χρησιμοποιεί την κρατική λιμουζίνα των 750.000 ευρώ. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν θα κυκλοφορούσε ελεύθερος, ανεξέλεγκτος και ενίοτε καταχειροκροτούμενος έπειτα από την καταστροφή που προκάλεσε στην Ελλάδα.
Επίσης, η κυρία Γιαννακάκη της σοβαροφανούς ΔΗΜ.ΑΡ. δεν θα έβρισκε κόμμα για να θέσει υποψηφιότητα ούτε θα ανακάλυπτε δεξαμενή ψηφοφόρων για να την εκλέξουν έπειτα από την επίκληση... άγνοιας για τον πλαστό τίτλο σπουδών του συζύγου της.
Κι όμως, όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα. Ολοι γνωρίζουν ότι η ανοχή είναι συνενοχή και παρά ταύτα σφυρίζουν αδιάφορα όταν βλέπουν δίπλα τους να διαπράττονται αθλιότητες.
Με αυτό τον τρόπο συμπαρασύρουν ακόμα και την έντιμη και αγωνιζόμενη πλειοψηφία στον βυθό. Αυτό πρέπει να σταματήσει.