ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ: Η χώρα μου σωπαίνει ολοένα.

Λοιπόν, θα τα πω κι ας θεωρηθώ λαϊκιστής κι υπερβολικός. Τις τελευταίες ημέρες εχω εναν διαρκή κι ανεξήγητο κόμπο στο στομάχι. Ακόμα κι όταν βρίσκομαι μέσα στη μέση απο τα πλήθη που φωνάζουν, εγώ νιώθω μια βουβαμάρα να απλώνεται τριγύρω. Όλοι κινούνται αλλά στα μάτια μου δεν κινείται τίποτα. Η χώρα μου σωπαίνει ολοένα. Γίνεται σταδιακά ένα τοπίο σιωπής, θόλων εικόνων, άναρθρων κραυγών και φόβου. Μια πολιτεία, μια κυβέρνηση που ύστερα απο τοσες και τοσες υποσχέσεις, ύστερα από τόσα λόγια για το οτι θα δουμε φως στο τούνελ, για το οτι δεν θα ειναι ολα παντα στο σκοτάδι, για το οτι οι θυσίες έπιασαν τόπο, τη μια νυχτα ψηφίζει υπέρ ενος νόμου και την αυριανή νύχτα ψηφίζει ενάντια σ αυτόν τον ιδιο νόμο που χτες είχε υπερψηφίσει. Κι αυτο γιατι το ζήτησε μια αόρατη, αδιευκρίνιστη μάζα ανθρώπων που λεγεται τροικα και που σιχάθηκα να ακούω τόσα χρόνια, αφου έφτασε ως λέξη να ακούγεται περισσοτερο κι απο την καλημερα. Μαριονέτες. Περα δώθε, περα δώθε, δώθε πέρα. Μετα, ΜΑΤ. Παντου. Στα πανεπιστήμια, στην ΕΡΤ, στα λιμάνια, στα σχολεία, στο μετρο, στα κεφάλια ανυποψίαστων περαστικών που γυρνάνε σπίτι με σπασμένες μύτες και τσουρουφλισμενες συνειδήσεις. Απορούν. Πως στο διαολο κατήντησε αυτη η χωρα. Μετα, μέτρα. Ατελείωτα, ανερμάτιστα, αέναα μέτρα. ΕΝΦΙΑ, περικοπές, φόροι, φόροι, φόροι, πλειστηριασμοί, στο σφυρί τα σπιτια για ενα κομμάτι ψωμί, χρεη που τη μια ρυθμίζονται και την αλλη δεν ρυθμίζονται, τράπεζες, σταθερότητα, φτώχεια, ανάπτυξη, ανεργία, προσαρμογή, μετανάστευση, φόβος, μα υπάρχουν και πολυ χειρότερα και άλλες τέτοιες επαναλαμβανόμενες σοβαροφανείς μαλακιες. Δεν αντέχω να δω ειδησεις πια. Δεν αντέχω να πάω στο λογιστή μου. Δεν αντέχω να βλεπω πολιτες που δεν παραδέχονται οτι ηδη γδέρνουμε τον πάτο ολοι μαζι. Παντου. Σε καθε δραστηριότητα. Ακόμη και στον αθλητισμό. Τραμπούκοι, ενέδρες, ξύλο, παράγοντες, ακόμα κι αυτή η εθνική ομαδα ποδοσφαίρου δείχνει να ακολουθεί σχεδόν συμπτωματικά την ελεύθερη πτώση όλης της χώρας στην ανυποληψία. Η κρίση ξεκίνησε το 2009. Φτάσαμε ήδη λίγο πριν το 2015. Για πόσο ακόμα θα έχω αυτον τον γαμημενο κομπο στο στομάχι και το νου; Για πόσο ακόμα ρε κερατάδες; Για πόσο.