Είναι εκείνες οι στιγμές….

Είναι εκείνες οι στιγμές που η ζυγαριά του μυαλού λυγίζει στις πάσης φύσεως φοβίες. Είναι και αυτός ο ατέλειωτος χειμώνας που μας έχει κλέψει το χαμόγελο. Είναι και το άγνωστο που μοιραία σε φοβίζει.

Είναι και όλα εκείνα τα ερωτήματα τα βασανιστικά που σου ταλανίζουν το μυαλό. Είναι εκείνη η ανάγκη να στραφείς εκεί που αγαπάς και είναι η απόσταση στην μέση. Που ξυπνάς το βράδυ και ψάχνεις να βρεις μια οσμή από άρωμα στο μαξιλάρι.
Είναι εκείνο το δάκρυ που το αποδίδεις στην ένταση και στην καθημερινότητα. Είναι εκείνο το τηλέφωνο του φίλου για να μάθει νέα σου.
Που θέλει να σε έχει στην ζωή του, που θέλει έστω και με ένα sms να δηλώνεις την παρουσία σου. Και που αυτό κάνει περισσότερο βασανιστική την αγωνία να τους δεις και πάλι από κοντά.
Είναι εκείνο το ερωτηματικό για το αν κάνω το σωστό βήμα στην ζωή μου. Είναι και ο χρόνος λίγος. Γιατί είμαι εκατό τις εκατό αφοσιωμένος στον στόχο μου. Σε σημείο που μπορεί να αδικώ στιγμές. Νομίζω ότι έχω κλειστεί στον εαυτό μου.
Όμως είμαι μια ανάσα πριν την γέννηση ενός παιδικού ονείρου. Που θα θελα να το μοιραστώ με όλους όσους αγαπάω και θέλουν να είμαι καλά. Και που δεν είναι αρκετό το facebook για να υποκαταστήσει, το φιλί, το χάδι, την αγκαλιά.
Όμως είπαμε, στην ζωή δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Και ίσως εκεί να κρύβονται πολλά μυστικά. Αυτές τις μέρες όμως το μυαλό μου ταξιδεύει στο δικό μου time line.
Κάθε τραγούδι και μια ιστορία, κάθε ανάμνηση και ένα χαμόγελο αλλά και ένα δάκρυ νοσταλγίας. Αυτό λέγεται και μεταβατικό στάδιο λένε οι ειδικοί.

Μέσα σε όλη αυτή την μιζέρια που μας έχουν βάλει να ζούμε, σε όλο αυτό το γκρίζο, νιώθω ότι είμαι ένας μοναχικός με ένα πολύχρωμο σπρέι, που θέλω να πιστεύω ότι ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως θέλουν να μας παρουσιάζουν.

Και ξέρω ότι μπορώ να κάνω λάθος. Δεν πειράζει όμως.
Αυτές τις μέρες νιώθω την ανάγκη να παίρνω δύναμη από ανθρώπους που νιώθω ότι με αγαπάνε. Είναι υπέροχο να σε γεμίζουν δύναμη δυο κουβέντες που απλά μπορεί να τις θεωρείς δεδομένες. Είναι πολύ σημαντικό πράγμα ο στόχος στην ζωή μας. Το πάθος για αυτό που αγαπάμε. Που μας κάνει να θέλουμε να ξημερώσει και να μην τελειώσει η μέρα ποτέ. Είναι ωραίο να ακούς το «Προχώρα και εγώ μαζί σου», είναι αυτά τα καθημερινά λόγια που αυτές τις μέρες τα ρουφάω σαν σφουγγάρι.

Στην ζωή τελικά πρέπει να έχουμε ανθρώπους να μας παρασέρνουν, να μας γεμίζουν το μυαλό φως και ενέργεια, να μην μας αφήνουν να μουχλιάζουμε στην ραστώνη και τον λήθαργο που κάποιοι θέλουν να μας ρίξουν
Πρέπει να αγαπάμε τους θετικούς ανθρώπους, αυτούς που μπορούν να σε κάνουν να ανακαλύψεις πόση δύναμη κρύβεις πραγματικά μέσα σου.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος θησαυρός από τους πραγματικούς φίλους.