Η ειωθυία εποικοδομητική διαλεκτική μεταξύ άρχοντος και αρχομένου μέρους της πολιτείας μας, έχει μετεξελιχθεί σήμερα σε βαθιά πολεμική ρήξη.
Ο πολιτικός ο οποίος έχει ταχθεί στην υπηρεσία του κυβερνάν και του άρχειν της πόλεως φέρει βαρύτατες ευθύνες απέναντι στους πολίτες και συνανθρώπους του. Και υπέχει ευθύνη όχι μόνο για όσα πράττει, αλλά και για όσα παραλείπει να πράξει. Αναντίλεκτα, κρίνοντας από τα τεκταινόμενα και μη στην πατρίδα μας , διαπιστώνουμε καθολικώς πως ο σύγχρονος πολιτικός βίος διακατέχεται από ασύγγνωστη αναποφασιστικότητα, ατελέσφορη αναβλητικότητα και επιζήμια απραξία.
Το αλαζονικό, μα αξιοθρήνητα ευθυνόφοβο άλλοθι των κυβερνώντων προβάλλεται ως η (κατά Θουκυδίδη) διαχρονική ρήση των ισχυρών και αλαζόνων (Αθηναίων) προς τους εκλιπαρούντες ηττημένους και ασθενείς (Μηλίους) . «Το νόμο τούτον ούτε εθέσαμεν, ούτε ισχύοντα ήδη πρώτοι εμείς εφηρμόσαμε. Τον ευρήκαμε ισχύοντα και θα τον κληροδοτήσουμε ισχύοντα αιωνίως, γνωρίζοντες ότι και εσείς επίσης και κάθε άλλος, εάν είχατε όση εμείς δύναμη, θα πράττατε το αυτό.»
‘Και ημείς ούτε θέντες τὸν νόμον ούτε κειμένω πρώτοι χρησάμενοι, όντα δὲ παραλαβόντες καὶ εσόμενον ες αιεὶ καταλείψοντες χρώμεθα αυτώ, ειδότες καὶ υμάς άν καὶ άλλους εν τη αυτή δυνάμει ημίν γενομένους δρώντας άν ταυτό. (Θουκ. Ε 105)
Οι πολιτικοί μας άρχοντες, έχουν αφιονισθεί από την αλαζονεία της εξουσιαστικής ισχύος, που εμείς οι πολίτες έμμεσα ή άμεσα, εκόντες ή άκοντες, τους παραχωρήσαμε. Η εγκληματική δυστοκία στη λήψη αποφάσεων όσο και στην εφαρμογή όσων εξ αυτών ληφθούν, αποτελούν απότοκο των εγγενών έξεων του άρχειν. Και έξιν σ’ αυτήν τη περίπτωση καλούμε κάθε ανελαστικό και παγιοποιημένο τρόπο συμπεριφοράς. Έξεις στις πράξεις, σκέψεις, συμπεριφορές και επιθυμίες. Δέσμιοι λοιπών των έξεων τους και συνάμα των παραγώγων ανελαστικών ιδεοληψιών τους, οι πολιτικοί μας ταγοί καθίστανται ανεπαρκείς να κυβερνήσουν. Κρημνοβατούντες επικίνδυνα έχουν οδηγήσει την πατρίδα μας στο χείλος της καθολικής διάλυσης. Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει ο απλός πολίτης πως ο σύγχρονος πολιτικός άνδρας, εντός του Δημοκρατικού πολιτεύματος διακυβέρνησης, έχει ανατρέψει άρδην τις αρχές του πολιτεύματος μας και πόρρω απέχει του ήθους του Πολιτικού ανδρός όπως ορίσθηκαν από τους θεμελιωτές της Δημοκρατίας, Σόλωνα και τον Κλεισθένη. Οι οποίοι όπως εύστοχα παρατηρεί ο Ισοκράτης στον Αρεοπαγιτικό [25] ‘… ου γὰρ εμπορίαν, αλλὰ λειτουργίαν ενόμιζον είναι τὴν των κοινών επιμέλειαν… των τέλος έχειν κατεπειγόντων ’
«Γιατί δε θεωρούσαν εμπορική επιχείρηση αλλά υψηλό υπούργημα τη φροντίδα για τη διοίκηση των κοινών πραγμάτων και δεν πρόσεχαν από την πρώτη ημέρα της αναλήψεως της αρχής αν οι προκάτοχοί τους λησμόνησαν κανένα πλεόνασμα για να το οικειοποιηθούν αυτοί, αλλά πολύ περισσότερο πρόσεχαν αν έδειξαν αδιαφορία για οποιαδήποτε υπόθεση που λόγω της επειγούσης φύσεώς της ήταν ανάγκη να τακτοποιηθεί.»
Η αλαζονεία της σημερινής πολιτικής διανόησης πέπρωται να συντριβεί, όπως έγινε με τους Αθηναίους στη Σικελία λίγο μετά τα γεγονότα της Μήλου.
Το υφιστάμενο λοιπόν νοσηρό σύστημα διακυβέρνησης χρήζει ριζικής αναθεώρησης ή ακόμα και ολοκληρωτικής ανατροπής. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος αποτελεί η συνειδησιακή ωριμότητα του πολίτη. Η νέα και αναβαθμισμένη πλέον τάξη πολιτών οφείλει να υιοθετήσει ένα νέο ηθικό κώδικα συμπεριφοράς. Μιας ηθικής μη ανταλλακτικής η οποία θα μπορέσει να αποστασιοποιηθεί των νοσηρών έξεων τόσο των εκμαυλισμένων πολιτών όσο και των διεφθαρμένων υφισταμένων πολιτικών. Το εγχείρημά μας όμως, ως νέοι πολίτες, καθίσταται εξαιρετικά δύσκολο, επειδή η φύση του ανθρώπου μόνο με θυσίες αλλάζει, διότι (τα ίδια γίνονται και θα γίνονται πάντα) όπως έγραψε ο μέγιστος ιστορικός Θουκυδίδης στο Γ 82: «γιγνόμενα μὲν καὶ αιεὶ εσόμενα, εως αν η αυτὴ φύσις ανθρώπων ή».Δύναται λοιπόν ο άνθρωπος, ο πολίτης, να δώσει τον αγώνα για να θέσει τέρμα στο διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα, που εξαχρειώνει την ανθρώπινή μας ύπαρξη; Δύναται να παραιτηθεί της έξεως της αθέμιτης συνδιαλλαγής με το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα; Δύναται να απεγκλωβιστεί από την επαιτεία ευνοϊκής μεταχείρισης με αναξιοκρατικά κριτήρια; Δύναται να συνειδητοποιήσει πως σε μια υγιή Πολιτεία οι ημέτεροι, οι υμέτεροι και οι σφέτεροι δεν έχουν θέση; Δύναται να κατανοήσει πως μόνο ο Πολίτης έχει θέση; Και δύναται να συνεχίσει τον αγώνα με στόχο την ανάβαση στο πρώτο σκαλί που οδηγεί σε μία νέα εξαγνισμένη και ηθική πολιτεία που μοναδικό στόχο θα έχει το δημόσιο ευ ζην; Είναι διατεθειμένος να θυσιάσει στο βωμό αυτού του Πολιτειακού ευ ζην, το αυστηρά ατομικό του συμφέρον και τους ιδιοτελείς του στόχους, εκλέγοντας ως άρχοντες τους αρίστους και ηθικά αμέμπτους των ειδημόνων πολιτών; Έχει λοιπόν τη βούληση
αλλά και το σθένος να ανέβει το πρώτο σκαλί προς την πόλη των ιδεών;
Διότι όπως εύστοχα παραθέτει ο Καβάφης: «Κι αυτὸ ακόμη το σκαλὶ το πρώτο/ πολὺ απὸ τον κοινὸ τον κόσμο απέχει./ Εις τὸ σκαλὶ γιὰ νὰ πατήσεις τούτο/ πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι/ πολίτης εις των ιδεών τὴν πόλι./ Καὶ δύσκολο στὴν πόλι εκείνην είναι/ καὶ σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν./ Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας / που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης. »
Ο πολιτικός ο οποίος έχει ταχθεί στην υπηρεσία του κυβερνάν και του άρχειν της πόλεως φέρει βαρύτατες ευθύνες απέναντι στους πολίτες και συνανθρώπους του. Και υπέχει ευθύνη όχι μόνο για όσα πράττει, αλλά και για όσα παραλείπει να πράξει. Αναντίλεκτα, κρίνοντας από τα τεκταινόμενα και μη στην πατρίδα μας , διαπιστώνουμε καθολικώς πως ο σύγχρονος πολιτικός βίος διακατέχεται από ασύγγνωστη αναποφασιστικότητα, ατελέσφορη αναβλητικότητα και επιζήμια απραξία.
Το αλαζονικό, μα αξιοθρήνητα ευθυνόφοβο άλλοθι των κυβερνώντων προβάλλεται ως η (κατά Θουκυδίδη) διαχρονική ρήση των ισχυρών και αλαζόνων (Αθηναίων) προς τους εκλιπαρούντες ηττημένους και ασθενείς (Μηλίους) . «Το νόμο τούτον ούτε εθέσαμεν, ούτε ισχύοντα ήδη πρώτοι εμείς εφηρμόσαμε. Τον ευρήκαμε ισχύοντα και θα τον κληροδοτήσουμε ισχύοντα αιωνίως, γνωρίζοντες ότι και εσείς επίσης και κάθε άλλος, εάν είχατε όση εμείς δύναμη, θα πράττατε το αυτό.»
‘Και ημείς ούτε θέντες τὸν νόμον ούτε κειμένω πρώτοι χρησάμενοι, όντα δὲ παραλαβόντες καὶ εσόμενον ες αιεὶ καταλείψοντες χρώμεθα αυτώ, ειδότες καὶ υμάς άν καὶ άλλους εν τη αυτή δυνάμει ημίν γενομένους δρώντας άν ταυτό. (Θουκ. Ε 105)
Οι πολιτικοί μας άρχοντες, έχουν αφιονισθεί από την αλαζονεία της εξουσιαστικής ισχύος, που εμείς οι πολίτες έμμεσα ή άμεσα, εκόντες ή άκοντες, τους παραχωρήσαμε. Η εγκληματική δυστοκία στη λήψη αποφάσεων όσο και στην εφαρμογή όσων εξ αυτών ληφθούν, αποτελούν απότοκο των εγγενών έξεων του άρχειν. Και έξιν σ’ αυτήν τη περίπτωση καλούμε κάθε ανελαστικό και παγιοποιημένο τρόπο συμπεριφοράς. Έξεις στις πράξεις, σκέψεις, συμπεριφορές και επιθυμίες. Δέσμιοι λοιπών των έξεων τους και συνάμα των παραγώγων ανελαστικών ιδεοληψιών τους, οι πολιτικοί μας ταγοί καθίστανται ανεπαρκείς να κυβερνήσουν. Κρημνοβατούντες επικίνδυνα έχουν οδηγήσει την πατρίδα μας στο χείλος της καθολικής διάλυσης. Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει ο απλός πολίτης πως ο σύγχρονος πολιτικός άνδρας, εντός του Δημοκρατικού πολιτεύματος διακυβέρνησης, έχει ανατρέψει άρδην τις αρχές του πολιτεύματος μας και πόρρω απέχει του ήθους του Πολιτικού ανδρός όπως ορίσθηκαν από τους θεμελιωτές της Δημοκρατίας, Σόλωνα και τον Κλεισθένη. Οι οποίοι όπως εύστοχα παρατηρεί ο Ισοκράτης στον Αρεοπαγιτικό [25] ‘… ου γὰρ εμπορίαν, αλλὰ λειτουργίαν ενόμιζον είναι τὴν των κοινών επιμέλειαν… των τέλος έχειν κατεπειγόντων ’
«Γιατί δε θεωρούσαν εμπορική επιχείρηση αλλά υψηλό υπούργημα τη φροντίδα για τη διοίκηση των κοινών πραγμάτων και δεν πρόσεχαν από την πρώτη ημέρα της αναλήψεως της αρχής αν οι προκάτοχοί τους λησμόνησαν κανένα πλεόνασμα για να το οικειοποιηθούν αυτοί, αλλά πολύ περισσότερο πρόσεχαν αν έδειξαν αδιαφορία για οποιαδήποτε υπόθεση που λόγω της επειγούσης φύσεώς της ήταν ανάγκη να τακτοποιηθεί.»
Η αλαζονεία της σημερινής πολιτικής διανόησης πέπρωται να συντριβεί, όπως έγινε με τους Αθηναίους στη Σικελία λίγο μετά τα γεγονότα της Μήλου.
Το υφιστάμενο λοιπόν νοσηρό σύστημα διακυβέρνησης χρήζει ριζικής αναθεώρησης ή ακόμα και ολοκληρωτικής ανατροπής. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος αποτελεί η συνειδησιακή ωριμότητα του πολίτη. Η νέα και αναβαθμισμένη πλέον τάξη πολιτών οφείλει να υιοθετήσει ένα νέο ηθικό κώδικα συμπεριφοράς. Μιας ηθικής μη ανταλλακτικής η οποία θα μπορέσει να αποστασιοποιηθεί των νοσηρών έξεων τόσο των εκμαυλισμένων πολιτών όσο και των διεφθαρμένων υφισταμένων πολιτικών. Το εγχείρημά μας όμως, ως νέοι πολίτες, καθίσταται εξαιρετικά δύσκολο, επειδή η φύση του ανθρώπου μόνο με θυσίες αλλάζει, διότι (τα ίδια γίνονται και θα γίνονται πάντα) όπως έγραψε ο μέγιστος ιστορικός Θουκυδίδης στο Γ 82: «γιγνόμενα μὲν καὶ αιεὶ εσόμενα, εως αν η αυτὴ φύσις ανθρώπων ή».Δύναται λοιπόν ο άνθρωπος, ο πολίτης, να δώσει τον αγώνα για να θέσει τέρμα στο διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα, που εξαχρειώνει την ανθρώπινή μας ύπαρξη; Δύναται να παραιτηθεί της έξεως της αθέμιτης συνδιαλλαγής με το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα; Δύναται να απεγκλωβιστεί από την επαιτεία ευνοϊκής μεταχείρισης με αναξιοκρατικά κριτήρια; Δύναται να συνειδητοποιήσει πως σε μια υγιή Πολιτεία οι ημέτεροι, οι υμέτεροι και οι σφέτεροι δεν έχουν θέση; Δύναται να κατανοήσει πως μόνο ο Πολίτης έχει θέση; Και δύναται να συνεχίσει τον αγώνα με στόχο την ανάβαση στο πρώτο σκαλί που οδηγεί σε μία νέα εξαγνισμένη και ηθική πολιτεία που μοναδικό στόχο θα έχει το δημόσιο ευ ζην; Είναι διατεθειμένος να θυσιάσει στο βωμό αυτού του Πολιτειακού ευ ζην, το αυστηρά ατομικό του συμφέρον και τους ιδιοτελείς του στόχους, εκλέγοντας ως άρχοντες τους αρίστους και ηθικά αμέμπτους των ειδημόνων πολιτών; Έχει λοιπόν τη βούληση
αλλά και το σθένος να ανέβει το πρώτο σκαλί προς την πόλη των ιδεών;
Διότι όπως εύστοχα παραθέτει ο Καβάφης: «Κι αυτὸ ακόμη το σκαλὶ το πρώτο/ πολὺ απὸ τον κοινὸ τον κόσμο απέχει./ Εις τὸ σκαλὶ γιὰ νὰ πατήσεις τούτο/ πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι/ πολίτης εις των ιδεών τὴν πόλι./ Καὶ δύσκολο στὴν πόλι εκείνην είναι/ καὶ σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν./ Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας / που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης. »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου