Αγεφύρωτες διαφορές στη ΝΔ προαγγέλλουν τραυματικά διαζύγια. Τα τρία κόμματα της Δεξιάς oι φιλελεύθεροι, οι λαϊκοί και οι ακραίοι σε μια κατά συνθήκην παραταξιακή συμβίωση.

Υπάρχουν αγεφύρωτες ιδεολογικές διαφορές στη ΝΔ; Ναι. Το βλέπουμε σε κάθε ευκαιρία. Στο θέμα των ταυτοτήτων, στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, στις θέσεις για την οικονομία υπάρχουν κραυγαλέες διαφορές στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ακραίοι, φιλελεύθεροι και λαϊκοί δεξιοί δεν κρύβουν τις αντιθέσεις τους όταν η επικαιρότητα τους θέτει διλήμματα και τους αναγκάζει να τοποθετηθούν. Το μαύρο-άσπρο είναι ακόμη πιο εμφανές αν λάβουμε υπόψη τα στελέχη που βρίσκονται σήμερα εκτός παράταξης. Σε αυτή την περίπτωση οι διαφωνίες που υπάρχουν σε θέματα πολιτικής και ιδεολογίας είναι ριζικές. Ποια ιδεολογική συγγένεια μπορεί να έχει, για παράδειγμα, ο κ. Α. Ανδριανόπουλος με τον κ. Γ. Γιακουμάτο; Σε τι θα μπορούσαν να συμφωνήσουν ο κ. Α. Σαμαράς και ο κ. Γ. Αλογοσκούφης; Σε ποια ιδεολογική γλώσσα θα συνομιλούσαν ο κ. Π.Ψωμιάδης και ο κ. Σ. Μάνος; Η ευρύτερη Κεντροδεξιά αποτελείται σήμερα από τρία ιδεολογικά κομμάτια. Ακραίοι, φιλελεύθεροι και λαϊκοί δεξιοί κινούνται εντός αλλά και εκτός ΝΔ και παρουσιάζουν εμφανείς δυσκολίες συμβίωσης. Δεν πρόκειται ποτέ να συνεννοηθούν μεταξύ τους για δύο τουλάχιστον ζητήματα: για την εξωτερική πολιτική και για την οικονομία. Οι «λαϊκιστές»

Τι πρεσβεύουν; Ολίγον φιλελευθερισμό στην οικονομία με ισχυρές δόσεις κρατικού παρεμβατισμού. Στην εξωτερική πολιτική προτάσσουν την εθνικοφροσύνη που θέλουν να βλέπουμε τους γείτονες λαούς με τα ματογυάλια του «εχθρού». Σχηματικά θα λέγαμε ότι οι οπαδοί της λαϊκής Δεξιάς πιστεύουν στο τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Είδαμε τα μέλη της να τρέχουν στα συλλαλητήρια της Εκκλησίας και να υπογράφουν για το δημοψήφισμα στις ενορίες. Υπερηφανεύονται για τα «αναλλοίωτα χαρακτηριστικά του έθνους και της φυλής» και αντιμετωπίζουν τις σύγχρονες προκλήσεις εχθρικά. Επί Κωνσταντίνου Καραμανλή η λαϊκή Δεξιά στηριζόταν στα μεσαία αστικά στρώματα. Σήμερα έχει στραφεί προς τα αγροτικά στρώματα και αλιεύει ψήφους από «τους αποφοίτους Δημοτικού και τους ηλικιωμένους», όπως δείχνουν οι έρευνες. Αυτό οφείλεται στον κ. Μ. Εβερτ, ο οποίος αναγκάστηκε να κάνει αυτή τη στροφή, γιατί τα μεσαία και ανώτερα αστικά στρώματα ψήφιζαν τον κ. Κ. Σημίτη. Την εκλογική και ιδεολογική «προίκα» του κ. Εβερτ κληρονόμησε αυτούσια ο κ. Κ. Καραμανλής. Στο οπλοστάσιό της η σύγχρονη λαϊκή Δεξιά βάζει τώρα τελευταία και συνθήματα αντιευρωπαϊσμού και ξενοφοβίας. Εδώ εντάσσεται όλη η παλιά «καραμανλική» φρουρά και οι λεγόμενοι «βαρόνοι» της ΝΔ, όπως οι κκ. Ι. Βαρβιτσιώτης, Α. Καραμανλής, Ι. Κεφαλογιάννης, Π. Μολυβιάτης, Γ. Παναγιωτόπουλος αλλά και νεότεροι βουλευτές, όπως οι κκ. Δ. Σιούφας, Β. Πολύδωρας, Β. Μιχαλολιάκος, Α. Ανδρεουλάκος και Γ. Γιακουμάτος.
Ενα κορυφαίο στέλεχος της λαϊκής Δεξιάς που βρίσκεται σήμερα εκτός ΝΔ είναι ο κ. Α. Σαμαράς.
Οι «νεοφιλελεύθεροι»
Φιλελεύθερα στελέχη ευρίσκονται εντός και εκτός ΝΔ. Εχουν περισσότερα κοινά στοιχεία με τον πρωθυπουργό κ. Σημίτη παρά με τον αρχηγό του κόμματος κ. Καραμανλή. Οι κκ. Α. Ανδριανόπουλος, Σ. Μάνος και Γ. Σουφλιάς, για παράδειγμα, δεν χωρούσαν στη ΝΔ και είτε εξεδιώχθησαν είτε κινούνται στις παρυφές της. Τι πρεσβεύουν; Λιγότερο ως ελάχιστο κράτος, σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό, αποκήρυξη του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλίας. Ποια είναι η διαφορά τους με τον κ. Καραμανλή; Οτι ο πρόεδρος της ΝΔ βάζει συχνά τόσο νερό στο κρασί του που τα φιλελεύθερα μηνύματά του θολώνουν. Σχεδόν ποτέ δεν συμφωνούν με τα στελέχη της λαϊκής Δεξιάς. Πάει και υπογράφει το δημοψήφισμα της Εκκλησίας ο κ. Εβερτ την ώρα που ο κ. Μάνος φωνάζει υπέρ του χωρισμού Εκκλησίας και Κράτους. «Κάνει πολύ καλή εξωτερική πολιτική ο Παπανδρέου» δηλώνει ο κ. Κ. Μητσοτάκης την ώρα που άλλα στελέχη της ΝΔ αποκαλούν τον υπουργό Εξωτερικών «προδότη». Οι φιλελεύθεροι διώκονται από την εποχή του αείμνηστου Ε. Αβέρωφ, ο οποίος είχε διαγράψει τον κ. Μάνο για ιδεολογικούς λόγους. Εκφραστές της φιλελεύθερης πτέρυγας εντός της ΝΔ είναι ο κ. Μητσοτάκης και η κυρία Ν. Μπακογιάννη. Ας βάλουμε ωστόσο έναν αστερίσκο δίπλα στο όνομα του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος, εθισμένος και σε παλαιοκομματικές μεθόδους, δεν διστάζει κατά καιρούς να ταυτιστεί με την Εκκλησία, με τον έκπτωτο βασιλιά ή και με ορισμένα ακραία στοιχεία της Δεξιάς. Υπάρχουν και νεότερα στελέχη που εκφράζουν φιλελεύθερες απόψεις στη ΝΔ. Πρόκειται για τους κκ. Γ. Αλογοσκούφη, Ι. Παπαθανασίου, Ε. Κεφαλογιάννη, Π. Τατούλη, Κ. Χατζηδάκη (ο ευρωβουλευτής), Γ. Βουλγαράκη και την κυρία Μ. Γιαννάκου. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι. Τι ζητούν από τον κ. Καραμανλή; Να ξεκόψει όσο μπορεί περισσότερο από τη λαϊκή Δεξιά ώστε να γοητεύσει εκ νέου τα μεσαία αστικά στρώματα. Ποιο είναι το μειονέκτημά τους; Οτι δεν δίνουν πραγματική μάχη για να αλλάξει ο απαρχαιωμένος κομματικός μηχανισμός, δεν «απειλούν» με νέες ιδέες και δεν παίρνουν τολμηρές πολιτικές πρωτοβουλίες.

Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και ο πρώην πρωθυπουργός κ. Γ. Ράλλης, αν και δεν βρίσκεται πλέον στην ενεργό πολιτική.
Οι «ακραίοι»

Αν και δεν είναι πολλοί, εντούτοις κάνουν μεγάλη ζημιά στη ΝΔ. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει τη φράση «μα πώς να κυβερνήσει η ΝΔ με τους φιλοβασιλικούς;» Οι ακραίοι εμφανίζονται μόλις ανάβει η συζήτηση για κάποιο «ύποπτο» θέμα: ρατσισμός, μειονότητες, συνωμοσίες και διαπλοκή, οι ακραίοι πιάνουν αμέσως τα «παράθυρα» της τηλεόρασης και ξιφουλκούν. Ο κ. Π. Ψωμιάδης είναι ένας από τους ακραίους εντός ΝΔ. Πρώτος βουλευτής Θεσσαλονίκης σε ψήφους, είναι πρώτος και στα φιλοβασιλικά πανηγύρια. Στην ίδια κατηγορία εντάσσεται και ο κ. Π. Καμμένος. Οι ακραίοι αποδίδουν στους μετανάστες όλα τα δεινά της σύγχρονης Ελλάδας, θέλουν να «φάνε» τους Τούρκους και δυσπιστούν για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Παρ' ότι ορισμένοι εξεδιώχθησαν από τη ΝΔ, εν τούτοις συνεισφέρουν αρνητικά στη συνολική εικόνα της Δεξιάς.
Υπάρχουν και οι ενδιάμεσοι

Υπάρχουν ορισμένα στελέχη στη ΝΔ που κινούνται σε έναν ενδιάμεσο ιδεολογικό χώρο. Ούτε φιλελεύθεροι, ούτε λαϊκιστές, ούτε ακραίοι, πορεύονται στην πολιτική έναν «μέσο δρόμο». Αν ήμασταν στη Γαλλία θα μπορούσαν να ανήκουν στο συντηρητικό κόμμα UDF που ίδρυσε κάποτε ο Ζισκάρ ντ' Εστέν ­ η UDF, ας σημειωθεί, εχθρεύεται θανάσιμα τα άλλα τρία δεξιά γαλλικά κόμματα που υπάρχουν. Οι «ενδιάμεσοι» τάσσονται γενικώς υπέρ της ελεύθερης αγοράς αλλά αντιδρούν όταν γίνεται λόγος για ευελιξία στο νομοσχέδιο για τα εργασιακά ή για απολύσεις εργαζομένων. Είναι υπέρ της Εκκλησίας αλλά κατά των συλλαλητηρίων. Θέλουν τον διάλογο με την Τουρκία αλλά γίνονται και υπερπατριώτες αν χρειαστεί. Για ψηφοθηρικούς λόγους τις περισσότερες φορές διστάζουν να εκφράσουν δημόσια τις απόψεις τους. Πιστεύουν ότι η «καραμανλική» ιδεολογία πρέπει να μείνει αναλλοίωτη και ότι αρκούν μερικές διορθωτικές κινήσεις για να εκσυγχρονιστεί η Δεξιά. Αυτός θα μπορούσε να είναι ο «μεσαίος χώρος» τον οποίο ευαγγελίζεται ο ίδιος ο κ. Καραμανλής. Εδώ πάντως συναντούμε στελέχη όπως οι κκ. Π. Παυλόπουλος, Σ. Δήμας, Σ. Σπηλιωτόπουλος και Σ. Χατζηγάκης. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι κκ. Α. Λυκουρέζος, Π. Παναγιωτόπουλος και Ν. Κακλαμάνης, οι οποίοι κάνουν εσχάτως προσπάθειες να αποποιηθούν τις ακραίες ιδεολογικές απόψεις που υποστήριζαν τα τελευταία χρόνια. Εδώ θα μπορούσαμε να εντάξουμε και τον κ. Μ. Λιάπη, αν δεν είχε κηρύξει εσχάτως ανένδοτο κατά της ηγεσίας της ΝΔ.