Δε με ενοχλεί αυτή καθαυτή η πρόταση για θανατική ποινή.

Με ενοχλεί η υποκρισία που βρίσκει μόνο τότε το θάρρος να εκφραστεί όταν έχει πατήσει επάνω στον όχλο και το νωπό θυμικό του, στην αντίδραση του αγανακτισμένου. Γιατί "κανείς δεν ψεύδεται περισσότερο από τον αγανακτισμένο" όπως είπε ο Νίτσε.

Δε μπορεί όσοι σκίζουν τα ρούχα τους για τον άνθρωπο και τα δικαιώματά του όλες τις άλλες ημέρες να προσωποποιούν σήμερα το κακό επί γης επάνω σε μια περίπτωση. Ο ανθρωπισμός βρίσκεται ακριβώς για να κατευνάζει τα πάθη και να προστατεύει τον άνθρωπο, βρίσκεται ακριβώς για να μην κατασκευάζει η κοινωνία αποδιοπομπαίους τράγους.
Καλά κάνουν όσοι θέλουν τη θανατική ποινή ως εργαλείο της αντεγκληματικής πολιτικής και έχουν το δικαίωμα να επιχειρηματολογούν για αυτό. Όχι όμως επάνω στη σκόνη της κοινωνικής αγανάκτησης, όχι με χυδαία σπέκουλα. Επί της αρχής να επιχειρηματολογούν αν θέλουν να είναι έντιμοι και να σηκώσουν όλο το βάρος της επιχειρηματολογίας τους.
Και όταν ίσχυε το μέτρο, για εμένα μέτρο αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητος αλλά αδιαμφισβήτητης βαρβαρότητος προφανώς δεν ίσχυε για αυτόν που κλέβει αναπτήρες, ούτε για αυτόν που κλέβει τσίχλες από το περίπτερο, αλλά για τους δράστες ειδεχθών, φρικαλέων, αποτροπιαστικών εγκλημάτων.