ΕΤΣΙ ΚΥΝΗΓΟΥΝ την ΕΞΟΥΣΙΑ και γινονται ΡΟΜΠΕΣ!!

 
Όταν υπήρχε τσίπα και ευπρέπεια, οι χήρες σέβονταν τον εκλιπόντα σύζυγο τους και του προσέφεραν (σε μια προσφορά γεμάτη αμφιβολίες, γιατί οι χήρες είναι κάτι άθεες που δεν πιστεύουν ότι η θυσία τους έχει αποδέκτη) το πένθος των ρούχων και της σάρκας τους τουλάχιστον επί ένα χρόνο.
Πόσο επίπονο ήταν το κόρτε γι' αυτόν που πολιορκούσε χήρες κι ήταν αναγκασμένος να τις ακολουθεί στις πολλαπλές τους επισκέψεις στην εκκλησία και να λέει μαζί τους προσευχές, Πάτερ ημών, δεήσεις προς ανάπαυση της ψυχής του μακαρίτη! Τώρα, με την έλευση της δημοκρατίας, οι χήρες έχουν χάσει την αλλοτινή τους γοητεία και το πένθος τους περιορίζεται σε μια φευγαλέα ξαγρύπνια και στη νεκρώσιμη ακολουθία. Έτσι λοιπόν, όποιος θέλει να κορτάρει χήρες, πρέπει να διαβάζει καθημερινά (και δεν υπάρχει πιο ευχάριστη ασχολία) τη στήλη των νεκρολογιών της ABC και να παρευρίσκεται στις ταφές, τις νεκρώσιμες ακολουθίες και τα ετήσια μνημόσυνα που ανακοινώνονται εκεί, κυνηγώντας μια χήρα η οποία τουλάχιστον στη διάρκεια της τελετής φροντίζει να επιδεικνύει μια αυστηρά πένθιμη αμφίεση με μαντίλα και μαύρα λουστρινένια παπούτσια. Αυτές τις νοσταλγικές χήρες προτιμάει ο κυνηγός χηρών, αυτές τις χήρες τις προικισμένες με τη μεταθανάτια θλίψη κορτάρει, ήδη από το χώρο της εκκλησίας, αντιμετωπίζοντας τες μ' ένα ρεπερτόριο χιλιοειπωμένων φράσεων βγαλμένων απ' το αλμανάκ ή την Imitatio Christi. Υπάρχουν χήρες που τσιμπούν το δόλωμα, γιατί η χήρα είναι αθώα κι εύπιστη σαν γυναίκα στην εμμηνόπαυση (πράγματι, η χηρεία είναι μια εμμηνόπαυση που διαρκεί κάποια χρονική περίοδο, για να μετατραπεί στη συνέχεια σε μητρομανία), και δέχονται τις κολακείες του επίδοξου εραστή, ο οποίος τις πηγαίνει στο εργένικο διαμερισματάκι του κι εκεί τις γδύνει με τη μαεστρία που απέκτησε όταν δούλευε σ' ένα γραφείο τελετών κι ασχολιόταν με το σαβάνωμα πτωμάτων. Οι χήρες, κάτω απ' τη μαντίλα και το βέλο και τα λουστρινένια παπούτσια και το μαύρο κατάμαυρο φόρεμα, φορούν κάτι τόσο κατάλευκα εσώρουχα που καταντάνε πρόστυχα, φορτωμένα με μπορντούρες και δαντέλες, κάτι διαστροφικά εσώρουχα με ροζ κορδελίτσες τις οποίες ο κορτάκιας μας λύνει με τρεμάμενα δάχτυλα προτού παιδευτεί με τις κόπιτσες που συγκρατούν τα λαστιχάκια στις ζαρτιέρες, την τιράντα του σουτιέν ή την άλλη τιράντα του σουτιέν, κι έπειτα κατεβάζει τις νάιλον κάλτσες με τη ραφή (κάθε χήρα που σέβεται τον εαυτό της φοράει νάιλον κάλτσες με ραφή) και το λάστιχο της κιλότας, και τότε επιτέλους συναντιέται με το απόκρυφο πένθος της χήρας, μ' αυτό το αιδοίο με το απέραντο ηβικό τρίχωμα που μοιάζει να της καταλογίζει τη βεβήλωση του, το αιδοίο αυτό, όμοιο με σημάδι χηρείας καταμεσής της εκτυφλωτικά λευκής σάρκας, μα ο κορτάκιας μας κάνει τις κατηγορίες να σωπάσουν και πλαγιάζει με τη χήρα και ζευγαρώνει μαζί της, φλεγόμενος από νεκροφιλία και πάθος. Τότε, σχεδόν πάντα, βρίσκει το αιδοίο της χήρας υπερβολικά υγρό, σαν να 'χει λιπανθεί από μια ουσία που ακόμα υπάρχει εκεί κι είναι ακόμα λευκή, και καθώς παρατηρεί τη στύση του να παίρνει την κατιούσα, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το θάνατο του συζύγου προκάλεσε το άπρεπο αιδοίο της χήρας, πλημμυρισμένο από εκκρίσεις, αδηφάγο και τόσο ευχάριστο.