ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΦΑΛΗΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΡΑΦΟ – ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΣΤΥΛΟ ...

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΦΑΛΗΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΡΑΦΟ – ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΣΤΥΛΟ ...

Πέμπτη 1 Ιουνίου 2017

Δημήτρης Λιαντίνης: Όταν σου μάθουν κάτι επίμονα από τη νηπιακή ηλικία…


«Όταν σου μάθουν κάτι επίμονα από τη νηπιακή ηλικία και μέσα στην αταβιστική χαραγή και σφυρηλάτηση για δεκάδες γενεές, τότε η δομή αυτή γίνεται θεμελιώδης στην υφή της ύπαρξης και της ουσίας σου.

Η κατατύπωση τούτη στη σκέψη, στο χαρακτήρα, στην κοσμοθεωρία σου, γίνεται κάτι σαν κληρονομικός κώδικας.

Δεν ξεριζώνεται με τίποτα. Για να το κατορθώσεις, πρέπει να γδάρεις το ίδιο το μυαλό σου. Όπως ο εκδορέας γδέρνει το δέρμα του ζώου.

Θα χρειαστεί, δηλαδή, να ανασκάψεις ολόκληρη την ιστορία και τον πολιτισμό.

Γιατί υπάρχει ο έρωτας στη φύση και στη ζωή μας;

Ο έρωτας υπάρχει, για να διαιωνίζεται η συνέχεια των ειδών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η φύση έχτισε ετούτη τη συναρπαστική λειτουργία. Τη φύση ποσώς την ενδιαφέρει, αν υπάρχουμε εμείς σα μονάδες, σαν ατομικότητες.

Αν υπάρχεις εσύ κι εγώ, και περπατάς και χαίρεσαι – αν υπάρχει μια λεμονιά στον κάμπο και στα όρη λειώνει το χιόνι για να ποτίζουνται οι τρυφεροί της κλώνοι – αν υπάρχει απάνω στο δέντρο το μήλο και το ρόδι, η φύση αδιαφορεί ολοτελώς.

Δε φροντίζει για σένα, τίμιε αναγνώστη, η φύση περισσότερο, απ’ όσο φροντίζει για σένα μια πέτρα που την πατάς μπροστά σου, ή τη βλέπεις χτισμένη στον τοίχο.

Τη φύση ένα την ενδιαφέρει, η διαιώνιση των ειδών. Να ζήσει το κάθε είδος όσο γίνεται πιο πολύ χρόνο. Δύο, πέντε, δέκα εκατομμύρια χρόνια.

Κι όταν θα εξαφανισθεί το κάθε είδος, αφού συντελεσθεί ο χρόνος που του ορίστηκε να ζήσει, η φύση θα το ταφιάσει και θα το κλάψει χωρίς δάκρυα και, γόους. Και ταυτόχρονα θα μεριμνήσει να το αντικαταστήσει με το καινούριο είδος.

Βρες μου μια θρησκεία, που ο ιδρυτής της να μην εστερέωσε το οικοδόμημα της απάνου στην θεμέλια πέτρα της πίστης για μια ζωή μετά θάνατο, κι εγώ θα σου δείξω πως η θρησκεία αυτή δεν έχει οπαδό ούτε τον ίδιο τον ιδρυτή της.

Δε μιλώ για το Βούδα. Γιατί η νιρβάνα είναι εγκατάλειψη, δεν είναι περηφάνια.

Με τους θεούς και τις θρησκείες ευρήκαν το δρόμο τους, κι εμπήκαν στο δρόμο τους όλα τα λερωμένα και τ’ άπλυτα της ιστορίας.

Ιερατείο, συναγωγή, κατήχηση. (Δε λέω την ωραία λέξη εκκλησία, γιατί είναι ελληνική και δηλώνει τον αγνό και ρωμαλέο δήμο). Το αφιόνι, η παράκρουση, ο φανατισμός. Το θεολογικό μίσος, το odium theologicum. Και από κοντά η δυσειδής μορφή και η δυσώδης σάρκα όλων αυτών των λειτουργημάτων. Το κηφηναριό δηλαδή και η παρασίτιση. Οι ομφαλοσκόποι, οι θεόπτες, οι δαιμονόβλαβοι και οι δαιμονοκρουσμένοι. Kαι ψηλά ψηλά, εκεί πια είναι και δεν είναι. Εκεί θα ιδείς τα ινστιτούτα της αμάθειας, και τις λαμπρές ακαδημίες του σκότους».

5 σχόλια:

  1. ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
    Σελ. 53 «Στη φύση ανώλεθρο και αχάλαστο δε μένει τίποτα, παρά μονάχα ένα: η βούληση της φύσης να οικονομεί και να φροντίζει την αλυσίδα των ειδών. Όπως φροντίζει και την αλυσίδα της ανόργανης ύλης. Την αλυσίδα των αστέρων, για παράδειγμα. (Αστέρες πρώτης γενεάς, δεύτερης γενεάς κλπ)
    Πώς πετυχαίνει η φύση τη διαιώνιση των ειδών; Με το πιο απλό, το πιο πανούργο, αλλά και το πιο ελκυστικό δέλεαρ. Με τη γενετήσια ηδονή. Με τον ίμερον τον ελλήνων, τη voluptas και τη libido των λατίνων.
    Δεν αγκαλιαζόμαστε, για να ζήσουμε εκείνο το σύντονο αλλά και ωκεάνειο αίσθημα του ίλιγγου και του αποκεφαλισμού που το λέμε ηδονή. Όχι.
    Αγκαλιαζόμαστε, για να γεννήσουμε την καινούρια ζωή, το παιδί μας, που θα προωθήσει την υπόθεση του είδους μας. Του είδους άνθρωπος στο προκείμενο.
    Σύμφωνα μ' αυτή την αυτονότητη και κατάδηλη θεώρηση της φυσιολογίας, οι άνθρωποι έπρεπε να ζευγαρώνουμε τόσες φορές, όσες είναι για να γεννήσουμε τη νέα ζωή. Αυτό είναι το άγιο θέλημα της φύσης. Και αυτό γίνεται με τα ζώα που ζουν φυσικά.
    ΣΕΛΙΔΑ 54
    Αυτό συνέβαινε και με τον άνθρωπο. Αλλά με τον άνθρωπο εσυνέβηκε και κάτι άλλο. Ήρθε μια στιγμή μέσα στην εξελικτική του διαδρομή, που κατανόησε ότι είναι ωραίο πράμα να αγκαλιάζεται. Είδε ότι καλόν το ιδείν και κατανοήσαι, και άψασθαι, και δοκιμάσαι το σώμα του έρωτα.
    ΣΕΛΙΔΑ 55
    Από την άλλη όμως είδε ότι είναι κακό και ψυχρό και ανάποδο το προϊόν που έδινε αυτή η τερπνή ώρα, από έναν αριθμό προϊόντων και ύστερα. Είδε ότι η κύηση, ο τοκετός, το παιδί που θα 'ρχότανε είναι μπελάς και μπαλαούρα, είναι σκοτούρα και έγνοια, και κίνδυνος κάποτε μεγάλος. Οι μισές γυναίκες παλαιά πεθαίνανε στη γέννα.
    Ετότες λοιπόν ήταν που ο άνθρωπος έκαμε τη μοιραία επιλογή. Εψήφισε φιλί και ηδονή, και καταψήφισε τοκετό και κύηση. Έτσι εδιάσπασε την ενότητα της πανίερης πράξης, και την εδιαχώρισε στα δύο μισά της. Επροσκύνησε το ένα, εβλαστήμησε το άλλο. Είπε ναι στο πήδημα, είπε όχι στο γκάστρωμα.
    αποφάσισε να εκτρέψει τη γενετήσια ορμή του από το φυσικό της ρείθρο. Και ελογάριασε ανόητα πως η νέα κατάσταση που θα δημιουργήσει θα είναι εξίσου έγκριτη και νόμιμη με την παλαιά. Ότι ημπορεί ο ίδιος ο άνθρωπος να δημιουργήσει φύση!
    Αλλά αυτό είναι Ύβρις με την έννοια της αττικής τραγωδίας. Είναι η μεγαλύτερη Ύβρις που διέπραξε ο άνθρωπος σε όλη την εξέλιξη της ιστορίας του. Μαζί με την άλλη, την Ύβρι του θανάτου, που θα ειπούμε.
    Δε γνωρίζουμε πότε συνέβηκε αυτή η τομή. Σε ποια στιγμή της ιστορικής πορείας του ανθρώπου.?????????????????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις

    1. Και όπως λέει ο ποιητής, καλύτερα χρόνους πολλούς και αιώνες και χιλιετίες να διαρκέσει το ταξίδι. Γιατί αν η Ιθάκη σημαίνει το θάνατο, ο θάνατος, ας μην το ξεχνάμε πως είναι νόμος πανεπίσκοπος του σύμπαντος.

      Διαγραφή
  2. Περιγράφει ένα σύμπαν χωρίς απαντήσεις για την αιτία ύπαρξης του. Χρειάζεται τόνους φαντασίας και ΑΣΤΗΡΙΚΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΥ για να δεχθεί κάποιος την φιλοσοφία του ΛΙΑΝΤΙΝΗ εφ' όσον ο χωροχρόνος μας ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ περιέχει ύπαρξη πέρα από την ύπαρξη! Ούτε άναρχο είναι το σύμπαν, όπως ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ, ούτε ανακυκλούμενο, όπως επίσης ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ακόμα πιο πρόσφατα, από το γεγονός ότι η διαστολή του είναι επιταχυνόμενη, κάτι που σημαίνει ότι ΠΟΤΕ δεν θα επανέλθει στη φάση της συστολής, ώστε να μπορέσει να ξαναδιασταλεί.
    Επίσης το βασικό ερώτημα σε όλα αυτά που ισχυρίζεται ο Λιαντινης είναι γιατί υπάρχει κάτι, ενώ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ; η απάντηση που δίνουν κάποιοι, είναι η εξής: "Επειδή η ύπαρξη είναι πολύ πιθανότερη από την ανυπαρξία"!!! Καταπληκτική σύλληψη!
    Μετά την ανωτέρω απάντηση, τίθεται και πάλι το πολύ σημαντικό ερώτημα: Τι είναι θεμελιωδέστερο; Η ύπαρξη του χωροχρόνου, ή οι πιθανότητες; Και αν η απάντηση είναι οι πιθανότητες ποιος Νομοθέτης έθεσε αυτόν τον νόμο;Ποιος καθόρισε τους νόμους των πιθανοτήτων, να λειτουργούν έτσι ακριβώς όπως λειτουργούν, και να τίθεται έτσι η ύπαρξη, ως πιθανότερη από την ανυπαρξία;
    Τίθεται πλέον ως φιλοσοφική απαίτηση, η ύπαρξη κάποιας οντότητας, που είναι όχι απλώς εξω-χωροχρονική, αλλά και εξω-πιθανοτική! Κάτι που δεν υπόκειται καν στον νόμο των πιθανοτήτων, αλλά που ορίζει τις πιθανότητες αυτές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το θεωρήμα του Γκέντελ.
    Με πιο παραστατικό τρόπο, το θεώρημα αυτό λέει ότι για να μπορέσει κάποιος να θεωρήσει το σύμπαν συνολικά χωρίς ελλείψεις και κενά, πρέπει να το θεωρήσει παρατηρώντας το από μια θέση ΕΞΩ απ' αυτό! Μόνο τότε θα μπορούσε να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει! Όσο βρίσκεσαι ΜΕΣΑ, πάντα κάτι θα σου διαφεύγει! Όμως μια τέτοια προνομιακή θέση ΕΞΩ από το σύμπαν, απλώς δεν μπορεί υπάρχει στον κόσμο, εφ' όσον όλη η κτίση, συμπεριλαμβάνεται ΜΕΣΑ στο σύμπαν! Άρα, όσο ζούμε μέσα στον χωροχρόνο μας, ΠΟΤΕ δεν θα μπορέσουμε να αποδείξουμε τίποτα συνολικά για το σύμπαν, και ποτέ δεν θα μπορέσουμε να βρούμε τις απαντήσεις που κρύβονται σε αυτό, και που το μυστικό τους φυλάσσεται "ΕΞΩ" από αυτό! Το θεώρημα του Γκέντελ, ΑΠΑΙΤΕΙ την ύπαρξη μιας εξω-συμπαντικής οντότητας, που θα ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ το κενό των θεωρήσεών μας για το σύμπαν! Η ύπαρξη της οντότητας αυτής, δεν είναι για τα μαθηματικά απλή σύλληψη, ούτε απλή σοφιστεία. Είναι πλέον ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ!
    Τι διαφορετικό από το θεώρημα του Γκέντελ διδάσκει η Χριστιανική πίστη; Τίποτα!
    Σε αντίθεση με τις υλιστικές και παγανιστικές θεωρήσεις του κόσμου, η Χριστιανική πίστη ΕΜΜΕΝΕΙ σε μια Πρώτη Αιτία, που βρίσκεται ΕΞΩ από τον χωροχρόνο! Τη λέμε: "Θεό".Το φιλοσόφημα των υλιστών ότι υπάρχει μόνο ο υλικός κόσμος, είναι μια αντιεπιστημονική δοξασία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  4. Οι φυσικοί νόμοι, είναι απλώς ο τρόπος που εκφράζεται ο Θεός στην κτίση Του. Κατά τη Χριστιανική πίστη, πίσω από τους φυσικούς νόμους, υπάρχουν κρυμμένοι οι λόγοι των όντων, οι οποίοι είναι οι βαθύτερες αιτίες ύπαρξης κάθε κτίσματος, και που γίνονται φανερές μόνο σε κάποιον που υπερβαίνει τον κτιστό κόσμο, και τον αντιλαμβάνεται εξ' απόψεως του Ακτίστου Θεού, μέσω της ένωσης μαζί Του.
    Οι μαθηματικές και φυσικές προσεγγίσεις, είναι ένας άλλος τρόπος, για να αντιληφθούμε τη ματαιότητα του υλισμού μας. Να δούμε προφανώς τα αδιέξοδα της αποχωρισμένης από τον Θεό ζωής μας, και του ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΟΥ της ύπαρξής μας,. Θα βλέπουμε το νόμο, και θα μας διαφεύγει ο νομοθέτης. Θα βλέπουμε το αποτέλεσμα, και θα μας διαφεύγει η αιτία. Θα βλέπουμε τις κυρίαρχες πιθανότητες, και θα μας διαφεύγουν οι λόγοι της λειτουργίας τους. Θα βλέπουμε το πρόβλημα, και θα μας διαφεύγει η απάντηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή