Η Παρακμή των ημερών μας, δεν είναι τυχαία, ή καρμική.

Πηγάζει στο ψηλό βουνό του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου που δημιουργήσαμε ή ανεχτήκαμε.

Αυτή η καθεστηκυία τάξη που σχεδίασε, παράγει και θεοποιεί τον μέτριο άνθρωπο της εποχής. Τον άνθρωπο με τις μετρημένες πολιτικά ορθές λέξεις, με την καταναλωτικο-κεντρική ζωή, τον άπιστο, άφυλο, αμόρφωτο παρόλα τα Πανεπιστήμια, αγενή κι άτιμο καταφερτζίκο του σήμερα. Τον μετριοπαθή που δεν πρόκειται ποτέ να δημιουργήσει αλλά μόνο θα καταναλώνει. Θα βιώνει την επιτυχία και την ευτυχία, όσο έχει χρήμα.
Η διανόηση σήμερα, έχει επί της ουσίας σιωπήσει. Δεν ζυμώνεται σε ιδεολογικές αναζητήσεις, δεν είναι το απόσταγμα των δυστυχιών ούτε των προσδοκιών του Λαού, δεν κυοφορεί πολιτισμό.

Στην πραγματικότητα ακούγεται μόνον όταν θα υποστηρίξει την κρατική γραμμή. Δεν υπάρχουν πλέον «καταραμένοι» καλλιτέχνες και διανοούμενοι, δηλαδή άνθρωποι με τόσο έντονη εσωτερική πολιτισμική φλόγα που καίγονται οι ίδιοι για να φωτίσουν εμάς τους υπόλοιπους.
Είναι συνεπώς από τη φύση τους αντίθετοι με κάθε θετική πνευματική προσπάθεια. Επαγγελματίες υπάλληλοι στην Διανόηση Α.Ε. κερδοσκόποι και καιροσκόποι του πνεύματος. Δεν δημιουργούν τέχνη αλλά τεχνητές εξωτερικεύσεις των συμπλεγμάτων, των φαντασιώσεών τους και των απωθημένων τους. Στην ουσία κάθε «έργο» είναι μια ψυχιατρική περίληψη της διαταραχής τους.
Για όποιον νομίζει ότι είμαι αυστηρός, ας συγκρίνει την ποίηση του Σικελιανού, του Καβάφη, του Παλαμά με την σημερινή στρατευμένη και επί παραγγελία διάθρωση λέξεων, κι όχι ποίηση.
Ας συγκρίνει την θεατρική διάνοια του Βεάκη και του Ροντήρη με τους χορούς πέους των αριστερών «διανοούμενων» φεστιβάλ.
Ας συγκρίνει το τραγουδοποιό πνεύμα του Γκάτσου με την μηχανική παραγωγή του Φοίβου.
Ας συγκρίνει τον υπερρεαλισμό της ζωγραφικής του Εγγονόπουλου με την διακοσμητική χροιά της οποιαδήποτε ζωγραφικής των ημερών μας.
Ας συγκρίνει την φιλοσοφία του Πλήθωνος με του Καρλ Πόπερ.
Κι επειδή η τέχνη αναπτύσσεται σε πολιτικές συνθήκες, με την έννοια ότι οι πολιτικές συνθήκες είναι κινητήριος δύναμη του πολιτισμού είτε άμεσα είτε έμμεσα, όλο αυτό το παρακμιακό μοντέλο, τρέφεται από την χαμηλής πρωτεΐνης δημοκρατία που φτιάξαμε.
Σε αυτό το αποτυχημένο πολιτειακό σύστημα, που τόσο επίσης αποτυχημένα ονομάζουμε «δημοκρατία» εξοντώθηκε η συλλογική θέληση του Έθνους, μέσω της υπονόμευσης του κράτους. Το κράτος έχασε την ιστορική του υπόσταση, έχασε τον χαρακτήρα του προστάτη του Λαού και αυτόματα την εμπιστοσύνη του Λαού.
Έγινε ένας περιπλανώμενος δοσατζής που εισπράττει ασθμαίνοντας δόσεις. Ένας εντολοδόχος μιας τυχαίας και σχεδόν πάντα απογοητευμένης και παραπλανημένης αλλά και επίπλαστης (μέσω τερατωδών εκλογικών νόμων) πλειοψηφίας.
Οι ηγέτες του σήμερα, δεν είναι ούτε επαναστάτες, ούτε οραματιστές, ούτε πολιτικές ιδιοφυίες. Είναι επαίτες-κόλακες της πλειοψηφίας, που θα τους κρατήσει στην εξουσία, που αναλώνεται στην λογιστική (δημιουργική και μη) και στην διαχείριση εισπράξεων και πληρωμών.
Μόνο αντίδοτο σε αυτή την αρρωστημένη κατάσταση ο Εθνικισμός. Γιατί οι Εθνικιστές δεν είμαστε ούτε απαισιόδοξοι ούτε αισιόδοξοι, αλλά βελτιόδοξοι. Γιατί στον Εθνικισμό είναι απαράδεκτη η μοιρολατρία.
Γιατί ο Εθνικισμός διαλύει την μαρξιστική εμμονή του «ιστορικού υλισμού» που ουσιαστικά πρεσβεύει ότι, η Συνείδηση των Ανθρώπων δεν καθορίζει την Πραγματικότητα.
Για τον Εθνικισμό η ιστορία δεν είναι ούτε στατική ούτε γραμμική ούτε βέβαια και μοιρολατρική αναμονή εξελίξεων. Η ιστορία βρίσκεται σε μια αεικίνητη διαδικασία, τροφοδοτούμενη από την δύναμη της Εθνικής και Φυλετικής Θελήσεως. Μια Θέληση που με την σειρά της τρέφεται από την αδιαπραγμάτευτη Πίστη, την σαρωτική Δράση και την ασταμάτητη αναζήτηση της Αρετής.
Οι Εθνικιστές δεν είναι εκφυλισμένοι «δέκτες» που παρασύρονται από την ροπή της ιστορίας. Είναι ισχυροί πομποί της Εθνικής Ανάγκης, βαπτισμένοι την ιδέα της δημιουργικής ζωής. Βλέπετε, μόνο με την δράση ο άνθρωπος καλλιεργεί νόημα στη ζωή του. Βράχος που κυλάει δεν χορταριάζει, λέγανε οι παλαιότεροι.
Ο Εθνικιστής μάχεται εναντίον της τελματωμένης κοινωνικής ειρήνης –μιας εκφυλισμένης, διαστροφικής κι αυτοκαταστροφικής ειρήνης- μάχεται εναντίον των συντηρητικών, των παθητικών, των κατεστημένων και των απορριμμάτων αυτών των ιδεοληπτικών βόθρων, δηλαδή των μεγαλοαστών και των κομμουνιστών.
Στον Εθνικισμό γελάμε με τις παραπλανητικές δοξασίες των «συμβολαίων» μεταξύ ανθρώπου και κοινωνίας. Είμαστε προστάτες της Εθνικής κοινότητας, μέσα στην οποία ο άνθρωπος απολαμβάνει τόσα δικαιώματα όσες και υποχρεώσεις. «Έχουμε το δικαίωμα να έχουμε υποχρεώσεις» όπως πολύ εύστοχα έχει πει ο Αλαιν Ντε Μπενουά.
Αυτός ο πεντακάθαρα Αριστοτελικός κοινοτισμός, απόσταγμα χιλιετιών των Ελληνικών ηθών και παραδόσεων, που ορίζεται από την μαιανδρική περίμετρο ενός ηθικού και ιστορικού κύκλου, που περιλαμβάνει την Αρετή της Σπάρτης, την κλασσική τέχνη της Ακροπόλεως, τον ιπποτισμό του Αχιλλέως, την Άγια Ψυχή του Κολοκοτρώνη, το πνεύμα του Παλαμά, την Ελληνική γεύση των στίχων του Ελύτη αλλά και τόσων άλλων, αυτός γεννά τον Έλληνα Εθνικιστή.
Αυτήν την Ελληνική κοινότητα, διάφανη κι ευεργετική σαν το λάδι της Ελιάς, παλεύουν με νύχια και δόντια να μας κάνουν να την απαρνηθούμε. Και με τι αντάλλαγμα; Μια BMW κι ένα Iphone !!!
Ο Εθνικισμός δεν είναι ούτε Δεξιά, ούτε Αριστερά. Βρίσκεται υπεράνω αυτού του πολιτικού χάρτη αλλά και αρνείται να γίνει συνένοχος ενός τέτοιου κατακερματισμού του Εθνικού κορμού.
Ο Αριστοτέλης δεχόταν σαν ελεύθερο άνθρωπο μόνο όποιον αναγνώριζε το καθήκον του προς την κοινότητα. Οι Εθνικιστές λοιπόν, είμαστε οι τελευταίοι ελεύθεροι άνθρωποι. Ακριβώς γιατί αναγνωρίζουμε τα καθήκοντά μας στην κοινωνία, στο Έθνος, στην Φυλή.
Εμείς, απέναντι στην «δημοκρατική» κοινωνία σας του κρατικού απολυταρχισμού, της δολοφονίας της οικογένειας, των χημικών εξαρτήσεων, των καταναλωτικών εμμονών, του σεξουαλικού ξεχειλώματος και της διεστραμμένης τέχνης,
είμαστε διαυγείς, είμαστε εμπνευσμένοι, έχουμε Κώδικα, έχουμε Γνώση, έχουμε, Πίστη, έχουμε Στόχο.
Γι αυτό θα χάσετε.