Ο ΚΑΛΟΚΑΡΔΟΣ ΑΦΕΝΤΗΣ ΜΟΥ

Πως γίνεται και κυριαρχεί, διοικεί, κατευθύνει, κυβερνάει, αποφασίζει και διατάσσει, μια κάστα ανέντιμων, τυχάρπαστων, αμόρφωτων, τοκογλυφταράιων σπεκουλαδόρων, μαριονετών ξένων συμφερόντων;
Για να απαντήσεις πρέπει να κάνεις μια αυτοκριτική. Μιαν αυτοκριτική ειλικρινή και χωρίς συναίσθημα. Έχει σημασία μια τέτοια κριτική, διότι το πρώτο βήμα για να λύσεις ένα πρόβλημα, είναι να το αναγνωρίσεις. Όπως και στο ταξίδι για την επιτυχία, αν δεν έχεις στόχο, αν δεν ξέρεις δηλαδή που πηγαίνεις, δεν θα καταφέρεις να φτάσεις ποτέ, έτσι και στην ανάλυση του προβλήματος αν δεν έχεις διάθεση αυτοκριτικής δεν θα το αναγνωρίσεις και δεν καταφέρεις να φτάσεις ποτέ στην λύση.
Αρκεί να κοιτάξουμε τον κόσμο τριγύρω και η απάντηση φαίνεται. Να κοιτάξουμε όμως πραγματικά κι όχι επιφανειακά.
Οι άνθρωποι έχουμε γίνει μαλθακοί. Από την μαλθακότητα πηγάζει η αναβλητικότητα. Από την αναβλητικότητα πηγάζει η τεμπελιά. Στην τεμπελιά έχει τις ρίζες της η αμορφωσιά. Πάνω στην αμορφωσιά χτίζονται εξωπραγματικές προσδοκίες, άστοχες ελπίδες και ανεδαφικοί στόχοι.
Όλα τα παραπάνω χτίζουν έναν αδύναμο χαρακτήρα. Έναν φυγόπονο άνθρωπο. Έναν γκρινιάρη και δειλό αστό. Έτσι μας κυβερνάνε.
Ας το δούμε αναλυτικότερα... Η κοινωνία σήμερα, είναι χτισμένη με άρρωστα υλικά. Αντί να μαθαίνουμε στα παιδιά την σκληρή εργασία, τους μαθαίνουμε το αραλίκι. Αντί να πλάθουμε το μυαλό τους με ωφέλιμες γνώσεις τα έχουμε παρατήσει στο μυαλόπλυμμα της τηλεόρασης, στην διεφθαρμένη μουσική, στον μαζο-υπνωτή επαγγελματικό αθλητισμό.
Από νήπια ακόμη, τα στήνουμε μπροστά στο βλακοκούτι «για να ηρεμήσουμε». Καταστρέφουμε το μυαλό τους, αφήνοντάς τα βορά στην κάθε εκπορνευμένη γλάστρα, στον κάθε καλλιτέχνη άτεχνο, στον κάθε κυβερνητικό συνδυασμό που ελέγχει τα κανάλια.
Κι εδώ είναι η τραγωδία. Την ίδια στιγμή που παραπονιόμαστε ότι: «η τηλεόραση δεν έχει τίποτε, όλο μπούρδες» και ότι «ότι θέλουν μας λένε από τα κανάλια» και ότι «οι ειδήσεις είναι καθοδηγούμενα ψέματα» και ότι «το πρόγραμμα είναι γεμάτο trash tv» την ίδια στιγμή βάζουμε ή αφήνουμε τα παιδιά μας να παρακολουθούν όλα τα παραπάνω.
Αντί να δίνουμε τροφή για το μυαλό των παιδιών μας, κάνουμε το μυαλό τους τροφή για το σύστημα, ένα σύστημα για το οποίο την ίδια στιγμή παραπονιόμαστε.
Και η μόνη δικαιολογία μας, είναι ότι και εμείς το ίδιο κάνουμε !!!
Διάφορες σοφιστείες διέπουν την αστική ζωή μας, όπως για παράδειγμα: «δεν ωφελεί η σκληρή εργασία, καλύτερα να είσαι λουφαδόρος, τότε είσαι έξυπνος».
Ναι, είναι αλήθεια ότι όλοι όσοι δούλεψαν σκληρά, δεν πλούτισαν ή δεν πέτυχαν. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι όλοι όσοι πλούτισαν και πέτυχαν δούλεψαν σκληρά.

Εκτός αν μιλάμε για τους απατεώνες, για τους λαμόγιους, για τα τρωκτικά που λυμαίνονται τον κόπο και την ζωή μας γενικότερα. Με αυτούς θέλουμε να ταυτιστούμε; Αυτά τα πρότυπα δίνουμε στα παιδιά μας;
Η κοινωνία λοιπόν διευκολύνει την παραγωγή μαλθακών ανθρώπων. Π.Χ. Γιατί να κόψεις σαλάτα; Την αγοράζεις έτοιμη από το σουπερμάρκετ. Έτσι έχεις περισσότερο χρόνο για σένα.
Αναρωτηθήκατε ποτέ όμως, πως με τόσες ευκολίες που μας παρέχει το σύστημα ώστε «να έχουμε περισσότερο χρόνο για εμάς» πως γίνεται να μειώνεται όλο και περισσότερο ο χρόνος που έχουμε για εμάς;
Μόλις λίγες δεκαετίες πριν, κάθε σπίτι ήταν και «νοικοκυριό». Είχε δηλαδή ένα σύστημα υποστήριξης. Είχε άμεσα ή έμμεσα κάποια φαγώσιμα πρώτης ανάγκης αλλά και ποιότητος, όπως ελιές, λάδι, αυγά, κρασί, τυρί, κοτόπουλα, γάλα. Είχε ξύλα για καύσιμα σε σόμπες και κουζίνες. Είχε πιθανότατα το δικό του πηγάδι. Δηλαδή η επιβίωση, ήταν σε μεγάλο βαθμό αυτάρκης κι εξασφαλισμένη. Σήμερα η επιβίωσή μας εξαρτάται σε τέτοιο βαθμό από το κράτος, με την μορφή της ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ και την ελεγχόμενη από το κράτος αγορά των σουπερμάρκετ, που άνετα θα μας συνέκρινα με έναν ασθενή σε μηχανική υποστήριξη. Μόλις μας κλείσουν τον διακόπτη θα πεθάνουμε. Κι όλα αυτά συμβαίνουν για την ευκολία μας…
Και σαν να μην φτάνει αυτό, συνεχίζουμε να παραδίδουμε εθελοντικά όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής μας. Εκλιπαρούμε για αφοπλισμό. Αποδεχόμαστε να μας καταγράφουν κάμερες, να ελέγχονται όλες οι κινήσεις των χρημάτων μας, να παρακολουθούνται οι μετακινήσεις μας μέσω gps «για να είμαστε ασφαλείς».
Οι κρατικές οντότητες ασταμάτητα ανεβάζουν τον έλεγχο και την παρακολούθηση αλλά και τον βαθμό επέμβασης στη ζωή μας. Κι εμείς το αποδεχόμαστε γιατί έτσι –μας λένε- θα είμαστε ασφαλέστεροι και πιο ήσυχοι.
Μα αλήθεια, πότε οι δυτικές κοινωνίες έγιναν τόσο επικίνδυνες; Τόσα χρόνια στον Ψυχρό Πόλεμο δεν μας έλεγαν ότι η Δύση είναι η καλή διότι είναι Δημοκρατική και ασφαλής; Δεν μας έλεγαν ότι τα δυτικά κράτη παρέχουν ελευθερία στις κοινωνίες; Σέβονται την ατομικότητα, την ιδιωτικότητα και τις αντιλήψεις του πολίτη σε αντίθεση με τους άλλους τους κακούς;
Πότε άλλαξαν όλα αυτά; Και πως άλλαξαν αφού ηττήθηκαν οι «κακοί»;
Τι συμβαίνει στην αλήθεια; Μήπως ηττήθηκαν οι δυτικοί και κέρδισαν οι κακοί αλλά μας το έκρυψαν για να μην αντιδράσουμε;
Προϊόντα κι εμείς της κοινωνίας μας, μεγαλώνουμε μαλθακοί και τεμπέληδες. Ας κάτσουμε λοιπόν μπροστά στο βλακοκούτι να δούμε ένα σουρβάιβορ. Να δούμε μια ψεύτικη πάλη, μια τεχνητή ταλαιπωρία, με έπαθλο ένα πιάτο φαί !!! Ναι, καταλαβαίνουμε τους συνειρμούς αλλά βαριόμαστε πάρα πολύ να αλλάξουμε κανάλι… κι αν αλλάξουμε βέβαια τα ίδια θα έχει κι εκεί… Σιγά μην κουραστούμε λοιπόν να διαβάσουμε ένα βιβλίο. Και στο ιντερνέτ που μπαίνουμε κυρίως τους τίτλους διαβάζουμε… η εκπαίδευση που μας κάνει το σύστημα είναι αποτελεσματική.

Έχουμε περιοριστεί σε ένα λεξιλόγιο των 200 περίπου λέξεων. Έχουμε αποκλειστεί (εθελοντικά) από την μελέτη, την Παιδεία και τον Πολιτισμό. Οι καθημερινές συζητήσεις στους κύκλους μας, αφορούν αυτά που είδαμε στην τηλεόραση ή αυτά που θα δούμε. Όταν δεν μιλάμε για τηλεόραση μιλάμε για επαγγελματικό αθλητισμό, κυρίως για ποδόσφαιρο βέβαια. Κι εκεί ολοκληρώνεται ο κύκλος της αποχαύνωσης.
Έχετε αντιληφθεί ότι στην ιστορία του ανθρώπου στην Γη, πάνω δηλαδή από 2.500.000 χρόνια ζωής, σε όλο αυτό το διάστημα και σε τόσες χιλιάδες διαφορετικές κοινωνίες και πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν, μόνον οι Έλληνες εμπνεύστηκαν από αθλητικό ιδεώδες και δημιούργησαν αθλητικούς αγώνες;
Και ξέρετε ποια ήταν η ειδοποιός διαφορά του Ελληνικού αθλητισμού από τον σημερινό; Ότι δεν ήταν επαγγελματικός. Από την στιγμή που ο αθλητισμός μολύνθηκε με το μικρόβιο του χρήματος, έπαψε να είναι αθλητισμός. Έγινε μια ακόμη επιχείρηση. Και κάθε επιχείρηση έχει τους ιδιοκτήτες, τα στελέχη τους υπαλλήλους και τους πελάτες.
Εσείς όλοι λοιπόν που φανατίζεστε με τις ομάδες, είστε οι πελάτες. Γι αυτό και αγοράζετε τα ρούχα και τα προϊόντα τους, τις εφημερίδες τους και τα εισιτήρια τους. Και από την στιγμή που είστε φανατικοί και προσηλωμένοι, δηλαδή τσακώνεστε για την ομάδα, δέρνεστε γι αυτήν και καθορίζει την ζωή σας, γίνεστε ταυτόχρονα και υπάλληλοι και πελάτες.
Και συμμετέχετε σε μια εταιρεία, που σκοπό της έχει την κερδοφορία αλλά μέσο για την κερδοφορία, έχει την αποχαύνωση των «πελατών» την απομάκρυνση των μαζών από τα πραγματικά προβλήματα και την παραπλάνηση των μαζών για μια δήθεν αστική ευτυχία.
Όλα αυτά είναι όπλα του συστήματος. Για αυτό και στις μέρες μας έχει γίνει τόσος πολύ ντόρος για τα «τηλεοπτικά δικαιώματα των ομάδων». Γιατί περάσαμε σε μια νέα εποχή που το σύστημα συνδυάζει τα δύο δυνατά του όπλα σε ένα κι έτσι μπορούμε να βλέπουμε από την τηλεόραση τον επαγγελματικό αθλητισμό, κάτι που γιγαντώνει την επιρροή του ακόμα και σε ανθρώπους που δεν θα πήγαιναν ποτέ στο γήπεδο.
Η επήρεια των ΜΜΕ είναι συντριπτική για το μυαλό μας. Ότι γνωρίζουμε, τείνει πλέον να είναι τηλεοπτικό. Η τηλεόραση καθορίζει την οπτική μας για το πολιτικό γίγνεσθαι. Για την ιστορική μνήμη. Για τα πολιτιστικά δρώμενα. Για την ηθική μας. Η τηλεόραση μας λέει πότε θα γελάσουμε και πότε θα κλάψουμε. Η τηλεόραση αντικαθιστά την εικόνα μας για την ζωή με την δική της. Η τηλεόραση αμφισβητεί τον Θεό μας.
Σαν να μην φτάνει λοιπόν, που έχουμε μετατραπεί σε μιαν απόλυτα καθοδηγούμενη κοινωνία, έχουμε πάει ένα βήμα παραπέρα. Ένα βήμα που μας καθιστά από καθοδηγούμενους, σε δούλους. Ένα βήμα που μας μετατρέπει από ανθρώπους σε ανθρωπίδες. Ποιο είναι αυτό; Μα η εμετική εθελοδουλία μας !!!
Η άρνησή μας να επεξεργαστούμε την πληροφορία. Η άρνησή μας να δούμε τον αφέντη σαν δυνάστη και η εμμονή μας να τον βλέπουμε σαν προστάτη. Η ευκολία με την οποία παραδίδουμε τις ελευθερίες μας. Η ευκολία με την οποία μας πείθουν για το «σωστό». Η διάθεσή μας για ησυχία, για ειρήνη, για αποχαύνωση. Ο μεγάλος Θουκυδίδης όμως τόσα χρόνια πριν είχε πει: «ή την ησυχία ή την ελευθερία, διαλέξτε».



Αυτήν την απίστευτη εθελοδουλία, την βλέπει φυσικά το μεγάλο παράσιτο, ο αφέντης της κοινωνίας μας. Και παρόλα αυτά δεν μας εξοντώνει. Γι αυτό πιστεύω ότι οι αφεντάδες μας είναι τελικά φιλεύσπλαχνοι…