Βρέθηκαν οστά του Θερβάντες

Οστά του συγγραφέα του Δον Κιχώτη, του Μιγκέλ δε Θερβάντες, ανακαλύφθηκαν στην κρύπτη εκκλησίας που βρίσκεται στο κέντρο της Μαδρίτης, ένα χρόνο μετά την έναρξη των ανασκαφών, ανακοίνωσε σήμερα ο Φρανθίσκο Ετξεμπερία, διευθυντής της επιστημονικής ομάδας αρμόδιας για τις έρευνες.«Έπειτα από την ανάλυση κάθε πληροφορίας, είναι δυνατόν να θεωρήσουμε ότι ανάμεσα στα θραύσματα οστών που ανακαλύφθηκαν στο δάπεδο της κρύπτης της εκκλησίας της Αγίας Τριάδας υπάρχουν ορισμένα που ανήκουν στον Μιγκέλ ντε Θερβάντες», δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου.

Οι έρευνες για να λυθεί το μυστήριο με τον τόπο ταφής του κορυφαίου Ισπανού συγγραφέα ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 2014, σε μυστικές κρύπτες ενός μοναστηριού στη Μαδρίτη, όπου ο Θερβάντες είχε ζητήσει να ταφεί.

Οι ερευνητές ανακοίνωσαν τον Ιανουάριο ότι βρήκαν μέσα στην κρύπτη κομμάτια από το κατεστραμμένο φέρετρο, αλλά και θρυμματισμένα οστά.

«Δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι έχουμε βρει τα λείψανα του Θερβάντες, δεν μπορούμε να εγγυηθούμε ότι αυτό είναι το φέρετρο του Θερβάντες. Η πραγματικότητα είναι ότι έχουμε βρει ένα πολύ κατεστραμμένο φέρετρο και μερικά θρυμματισμένα οστά σε μια γωνιά της κρύπτης» είχε στους δημοσιογράφους ο ερευνητής ιστορικός, Φρανσίσκο Εξτεμπερία, ωστόσο οι έρευνες φαίνεται να δείχνουν ότι όντως πρόκειται για τον Θερβάντες.

Το γνωστότερο έργο του Θερβάντες, ο «Δον Κιχώτης», εκδόθηκε σε δύο μέρη το 1605 και το 1615 και είχε παγκόσμια απήχηση.

Ο Μιγκέλ Ντε Θερβάντες Σααβέρδα γεννήθηκε το 1547 στην πόλη Αλκαλά δε Ενάρες, κοντά στη Μαδρίτη.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε μια γειτονιά της ισπανικής πρωτεύουσας που σήμερα έχει μετονομαστεί σε Μπάριο δε λας Λέτρας (Συνοικία των Γραμμάτων) προς τιμή των διάσημων κατοίκων της: του Θερβάντες αλλά επίσης του Λόπε ντε Βέγα, και των μεγάλων αντιπάλων του Χρυσού Αιώνα, Φρανθίσκο ντε Κεβέδο και του Λούις ντε Γκόνγκορα.

Ο Θερβάντες ενταφιάστηκε στη συνοικία αυτή, στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας, τον Απρίλιο του 1616.

Ήταν άγνωστο, όμως, πού ακριβώς βρισκόταν ο τάφος του, ο οποίος «χάθηκε» λόγω των εργασιών επέκτασης και συντήρησης της εκκλησίας και του γειτονικού μοναστηριού. Επί πολλά χρόνια, ήταν σχεδόν αδύνατο να γίνουν έρευνες στα τυφλά στον χώρο αυτό, ο οποίος κατοικείται ακόμη από μοναχές.

Η εκκλησία χαρακτηρίστηκε μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Μαδρίτης το 1921.