Οι αληθινές προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ

 
Η εξουσία πολλές φορές συνοδεύεται από την αλαζονεία. Με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, το κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, η «Αυγή», έκανε ένα αφιέρωμα για την επέτειο αυτή. Ανάμεσα στα κείμενα που δημοσιεύθηκαν ήταν και κάποιο υπό τον τίτλο «Η μάχη των δικαιωμάτων», από το οποίο αναδημοσιεύουμε κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα: «Το παράδειγμα του μεταναστευτικού δείχνει ότι ο αριστερός λόγος μπορεί να γίνει ηγεμονικός ακόμα και σε ζητήματα που συνιστούν δύσβατες ή μη προνομιακές περιοχές για την Αριστερά. Αυτό όμως το καλό παράδειγμα σήμερα βρίσκεται σε διακινδύνευση, αφενός με την αιφνίδια αναγωγή πράξεων αλληλεγγύης σε ενέργειες ποινικού ενδιαφέροντος, αναγωγή που μετατρέπει σε κακουργήματα εμβληματικές κοινωνικές πρακτικές και αφετέρου με την επανεκκίνηση των διαδικασιών μαζικής διοικητικής κράτησης αλλοδαπών… Εάν, συνεπώς, η κυβέρνηση δεν αλλάξει τάχιστα πολιτική στο μεταναστευτικό, θα καταλήξει να το διαχειρίζεται με τον ίδιο αναποτελεσματικό και προβληματικό τρόπο με τον οποίο το διαχειρίστηκαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις… Η μετάβαση από την καταστολή στην ένταξη είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος, ο μόνος που διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή, ο μόνος ανεκτός δημοσιονομικά, ο μόνος δημοκρατικός. Και η κυβέρνηση οφείλει να επεξεργαστεί τους τρόπους με τους οποίους θα γίνει πράξη αυτή η μετάβαση.
Στον ένα χρόνο διακυβέρνησης έχουν υπάρξει τρεις σταθμοί που έδειξαν ότι η κυβέρνηση μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα στο χώρο των δικαιωμάτων αλλά δεν το αντιλαμβάνεται: αναφέρομαι στο νόμο Παρασκευόπουλου για τις φυλακές, στο νόμο για την ιθαγένεια και στην ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης: και τα τρία αυτά ζητήματα, ζητήματα-ταμπού για την ελληνική κοινωνία, δείχνουν ότι μπορούν να γίνουν τομές ακόμα και σε αυτήν την ιστορική περίοδο οξείας κρίσης... Σε μια περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ ως κομματικός σχηματισμός βυθιζόταν σε κρίση και εσωστρέφεια, άρα προφανώς αδυνατούσε να παίξει τον ρόλο του ιμάντα άσκησης πίεσης στην κυβέρνηση, τον ρόλο αυτόν ανέλαβαν μεμονωμένα στελέχη και βουλευτές και κυρίως άλλες δομές: οργανώσεις, πρωτοβουλίες, κινήσεις, συλλογικότητες αλλά και θεσμικά ακόμα όργανα ή Ανεξάρτητες Αρχές πίεσαν με τον τρόπο τους για την υλοποίηση αυτών των καίριων αλλαγών… Η κυβέρνηση δεν έχει μόνο να δώσει μάχες στο οικονομικό πεδίο. Εξίσου σημαντικές είναι οι μάχες για την ανόρθωση και τον εκδημοκρατισμό των θεσμών, η ανάγκη για αναχώματα απέναντι στα απλοϊκά και λαϊκίστικα σχήματα, που παράγονται και αναπαράγονται στον δημόσιο λόγο, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, εντός και εκτός κυβέρνησης, με περισσή βλακώδη υστερία».

Τα παραπάνω αποσπάσματα ανήκουν στην Κλειώ Παπαπαντολέων, ειδική συνεργάτιδα στο πολιτικό γραφείο του υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου, και σύζυγο του γενικού γραμματέα Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Κωστή Παπαϊωάννου, με τις γνωστές διεθνιστικές απόψεις και το πέρασμά του από ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και τελευταία στάση μέχρι στιγμής τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που μετράει είναι τα όσα υποστηρίζει η Παπαπαντολέων, έχοντας και μια συγκεκριμένη θεσμική ιδιότητα.

Μπορεί οι περισσότεροι από τους Έλληνες που άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα να ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ για κατάργηση των Μνημονίων, επαναφορά 13ου μισθού και σύνταξης, άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας, σταμάτημα του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και αποτροπή της «κινεζοποίησης» του Λαού, αλλά η αναφορά της εν λόγω κυρίας έχει να κάνει με θέματα για τα οποία η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων έχει διαφορετική άποψη, γι’ αυτό άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ τα είχε χαμηλά στην προεκλογική του ατζέντα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητάει πλήρη ελευθερία κινήσεων στους λαθρομετανάστες και κάλυψη σ’ όλους εκείνους τους φαιδρούς τύπους που προκαλούν την λαϊκή αγανάκτηση και οργή με τα εκτός τόπου και χρόνου συνθήματά τους «ανοίξτε τα σύνορα», «γκρεμίστε τον φράχτη», «νομιμοποιήστε όλους τους μετανάστες» και άλλες (επικίνδυνες) γελοιότητες.

Συνθήματα, τα οποία πολλές φορές παίρνουν και «ακτιβιστική» μορφή παρενόχλησης και επιθέσεων εναντίον όλων όσοι βρίσκονται απέναντι στις ανεδαφικές τους απόψεις. Μπορεί η κυβέρνηση αυτή να τσακίζει καθημερινά τον Ελληνικό Λαό, ακολουθώντας κατά γράμμα τις επιθυμίες και τις εντολές των διεθνών τοκογλύφων, μπορεί να ξεπουλά κάθε περιουσιακό της στοιχείο δίχως την παραμικρή αντίσταση, αλλά ομολογουμένως προωθεί με ζήλο τον εθνομηδενισμό σ’ όλες τις πτυχές του, όπως χαρακτηριστικά φαίνεται στα αποσπάσματα που παραθέσαμε. Θα συμφωνήσουμε, πάντως, στα όσα υποστηρίζει για την «περισσή βλακώδη υστερία», βλέποντάς το όμως απ’ άλλη σκοπιά.

Ένα Έθνος με ένδοξη Ιστορία Χιλιετιών, το οποίο άντεξε σε τόσες κακουχίες και σκλαβιές, δεν είναι δυνατόν να φοβηθεί την περισσή βλακώδη υστερία κάποιων, οι οποίοι τα αδιέξοδα των ξεπερασμένων και καταστροφικών ιδεοληψιών τους θέλουν να τα επιβάλλουν στον Ελληνικό Λαό και την Πατρίδα του. Αυτή ακριβώς η ένδοξη Ιστορία είναι που θα τους θέσει, αργά ή γρήγορα, εκεί που πραγματικά ανήκουν: στο περιθώριο.