Έκπληξη γιατί βλέπω πως γράφουμε και μιλαμε πλέον ανοιχτά για εναν καινουργιο παγκοσμιο πόλεμο με την ελαφρότητα που θα μιλάγαμε για κάτι αναπόφευκτο ή για ένα στοίχημα-παχνίδι ανάμεσα σε κερδισμένους και χαμένους. Ίσως γιατί δεν έχουμε ζήσει την εμπειρία της απόλυτης καταστροφής, με τους αγαπημένους μας ανθρώπους νεκρούς, με τα σπίτια κατεστραμμένα, με τη Γη καμμένη και με ολόκληρο τον πολιτισμό μας χαμένο για πάντα. Δεν έχουμε δει πληγές και έλκη που κακοφορμίζουν, ανθρώπους που σαπίζουν, παιδιά τυμπανιασμένα, πάνω στα ερείπια, από την πείνα.
Σε αυτή την χώρα, βγαίνουμε δυο εκατομμύρια άνθρωποι και διαδηλώνουμε για το όνομα της Μακεδονίας, παράλληλα, δερνόμαστε για ένα ποδοσφαιρικό αγώνα και χωρίζουμε την Ελλάδα σε Βόρειους και Νότιους για το ποιος θα πάρει ένα πρωτάθλημα. Την ίδια στιγμή αποδεχόμαστε χωρίς διαμαρτυρία την πιθανότητα ενός πυρηνικού πολέμου για τα συμφέροντα των πετρελαιάδων, αδιαφορούμε για τα γελοία παιχνίδια μιας μειοψηφίας αυτόκλητων ‘πολιτικών’, που χωρισμένοι σε εικονικά στρατόπεδα ενδιαφέρονται μόνο για το ποιος από τους αόρατους Κυρίους τους θα προσθέσει μερικά ακόμα δις σε ένα έρημο από καθε μορφή ζωής πλανήτη.
Αξίζουμε να ονομαζόμαστε άνθρωποι, Έλληνες, ή Πολίτες; ή μήπως είμαστε μόνο ένα κοπάδι σκιές, με καρδιές πεθαμένες και γεμάτες στάχτη;
Κάποτε, υπήρχαν τεράστια κινήματα για τα πυρηνικά, για τις βάσεις του θανάτου - όπως τότε τις ονομάζαμε – για το περιβάλλον, την κοινωνική δικαιοσύνη και για την Ειρήνη. Τώρα, όπως επανειλλημένα έχουμε γράψει ζούμε σε ένα κόσμο εικονικό, σε μια διαρκώς υποβαλλόμενη ηλιθιότητα όπου όλα μπερδεύονται με τα πάντα και οι άνθρωποι ετοιμάζουν τις εκατόμβες τους με μια απέραντη ελαφρότητα. Κάποιοι μιλούν διαρκώς για μάχες και νίκες, προετοιμάζουν το υποσυνείδητο για να αποδεχτεί αυτή την παράνοια σαν κάτι φυσικό, και κάποιοι άλλοι από πίσω τους μαγειρεύουν δυστυχίες για όλους εμάς. Για όλα τα πλάσματα που υπάρχουν σ’ αυτό τον Πλανήτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου