ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟΙ

Ακούω τις δηλώσεις διαφόρων, Υπουργών, Καγκελαρίων και στελεχών της Ε.Ε. σχετικά με την Συρία και τον Άσαντ. Ότι δηλαδή, ο Πρόεδρος της Συρίας, «δεν μπορεί να είναι μέρος της λύσης» και πρέπει να φύγει και δεν είναι δυνατόν να συμμετέχει στη Συριακή πολιτική σκηνή της επόμενης μέρας, κλπ. Οι δηλώσεις αυτές, είναι σαφείς αποδείξεις της υποκρισίας και του φαρισαϊσμού που διακρίνει τους δήθεν υπερασπιστές της δημοκρατίας. Υποτίθεται πως η Ε.Ε. είναι δομημένη σε αρχές ελεύθερης διάθεσης των λαών, αλλά τίποτε δεν θα μπορούσε να είναι ψευδέστερο. Οι λεγόμενες «Μεγάλες Δυνάμεις» είναι συνηθισμένες, να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, να αρπάζουν και να δολοπλοκούν για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα ολιγαρχιών, επιδεικνύοντας μια προκλητική αδιαφορία, για τους λαούς...
Το θέμα με τη Συρία για παράδειγμα, δεν είναι καινούργιο. Πηγαίνει πίσω, τουλάχιστον στην εποχή του Ά Π.Π. στην ιστορία του περίφημου «Λώρενς της Αραβίας» και της μαραθώνιας συνδιάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων του 1919, που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο και μοίρασε τον πλανήτη, με τόση σπουδή και επιτυχία, που μόλις 20 χρόνια αργότερα, οδηγηθήκαμε εκ νέου σε Παγκόσμιο Πόλεμο !
Ο Ά Π.Π. είχε τις ρίζες του στη μοιρασιά της Μέσης Ανατολής ανάμεσα στην Αυτοκρατορική Γερμανία (με συμμάχους τους Τούρκους) και τους Άγγλο-Γάλλο-Ιταλούς, που παραμέρισαν τις δικές τους διαφορές για να περιορίσουν την Γερμανική εξάπλωση. Μια Γερμανία με κτήσεις στην Αφρική και στην Ασία, που μετά τον Ά Π.Π. τις είχε χάσει όλες.
Ο ταγματάρχης των Άγγλων Λώρενς, ξεσήκωσε τις Αραβικές φυλές της περιοχής της Συρίας – Ιράκ εναντίον των Τούρκων και τις οδήγησε σε κατακτήσεις σημαντικών πόλεων και στρατηγικών στόχων, απελευθερώνοντας ουσιαστικά την ευρύτερη περιοχή από την Γερμανό-Τουρκική επιρροή. Οι φυλές αυτές ενωμένες υπό τον Βασιλιά Χουσεΐν και υπό τη διοίκηση του υιού του Πρίγκιπα Φεϊζάλ, πολέμησαν έχοντας πάρει υποσχέσεις από τους Άγγλους για ανεξαρτησία κι αυτοδιάθεση, σε μια ελεύθερη Συρία. Οι υποσχέσεις αυτές αθετήθηκαν, μόλις οι Άγγλοι πήραν αυτό που ήθελαν κι είδαν ότι μπορούσαν να κερδίσουν περισσότερα από άλλες συμμαχίες.
Μετά τον πόλεμο, η Συνδιάσκεψη της Ειρήνης στο Παρίσι (Ιανουάριος 1919-Αύγουστος 1920) με παρουσία σχεδόν όλων των κρατών, μοίρασε τον πλανήτη, με εξαιρετική αποτυχία, όπως έδειξε η ιστορία. Σε αυτή την διάσκεψη καταρτίστηκαν σχεδόν όλες οι σημαντικές συνθήκες:
1) Βερσαλλιών με την Γερμανία (28/06/1919) 2) Αγίου Γερμανού με την Αυστρία (10/09/1919) 3) Νεϊγύ με την Βουλγαρία (27/11/1919) 4) Τριανόν με την Ουγγαρία (4/06/1920) 5) Σεβρών με την Τουρκία (10/08/1920)
Η Συνδιάσκεψη των Παρισίων ακόμη, ίδρυσε την Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ), πρόδρομο του σημερινού ΟΗΕ. Η βασική λειτουργία της ΚτΕ, η οποία κατέρρευσε με τον ΄Β Π.Π. ήταν η επιβολή των αποφάσεων των νικητών για την αναδιανομή των αποικιών στα κράτη – νικητές με τη μορφή «των Εντολών». Παρόλο τον καταπιεστικό ρόλο της, διαφημίστηκε σαν μια σχεδόν «αγία» ένωση κρατών με σκοπό την ειρήνη.


Έτσι οι νικητές αποφάσισαν για τη διακυβέρνηση περιοχών και κρατών, που «απελευθερώθηκαν» από τους προηγούμενους κατακτητές και που όπως έκριναν οι νέοι κατακτητές, «δεν είχαν ακόμη τη δυνατότητα να διοικηθούν μόνα τους». Ορίστηκαν τρείς ομάδες «υπό εντολή» εδαφών:
Τα εδάφη στην Ά ομάδα οργανώθηκαν ως κράτη, αλλά η νομοθεσία, η εσωτερική κι εξωτερική πολιτική κατευθύνονταν από την «εντολοδόχο χώρα» που θα αποφάσιζε, την πιθανή ικανότητα για αυτοδιαχείριση και το χρόνο. Στην ομάδα αυτή περιλαμβάνονταν: η Παλαιστίνη, η Ιορδανία και το Ιράκ, με εντολοδόχο τη Μεγάλη Βρετανία και με εντολοδόχο τη Γαλλία, η Συρία και ο Λίβανος.
Τα εδάφη στη ΄Β ομάδα τα κυβερνούσε ευθέως το εντολοδόχο κράτος. Στην ομάδα αυτή περιλαμβάνονταν: τμήματα του Καμερούν, του Τόγκο και της Τανγκανίκα, με εντολοδόχο τη Μεγάλη Βρετανία και με εντολοδόχο τη Γαλλία, το υπόλοιπο Καμερούν και Τόγκο. Επίσης με εντολοδόχο το Βέλγιο την Ρουάντα – Ουρούντι.
Τα εδάφη της ΄Γ ομάδας διοικούνταν «ως αναπόσπαστα τμήματα της επικράτειάς » του εντολοδόχου κράτους. Στην ομάδα αυτή περιλαμβάνονταν: η Νοτιοδυτική Αφρική (με εντολοδόχο τη Νότιο Αφρική), η τέως γερμανική Νέα Γουινέα (με εντολοδόχο την Αυστραλία), η Δυτική Σαμόα (με εντολοδόχο τη Νέα Ζηλανδία), το Ναουρού (με εντολοδόχους την Αυστραλία, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Νέα Ζηλανδία) και τα νησιά Καρολίνες, Μαριάννες και Μάρσαλ στον Ειρηνικό Ωκεανό (με εντολοδόχο την Ιαπωνία).
Έτσι λοιπόν, μετά τον πόλεμο η περιοχή της Μέσης Ανατολής έχει μοιρασθεί ως εξής:
Η Μεγάλη Βρετανία κατέχει την Κύπρο, τη Παλαιστίνη και ελέγχουν Ιράκ και Αίγυπτο.
Η Γαλλία κατέχει τον Λίβανο και τη Συρία, αφού υπέταξε με σκληρό τρόπο τις αντιδράσεις των Αράβων. Κατόπιν χρησιμοποιώντας τις θρησκευτικές μειονότητες, καλλιέργησε αποσχιστικές τάσεις και τον Αύγουστο του 1920 διαίρεσε τα υπό Γαλλική Εντολή εδάφη σε τέσσερα αυτόνομα κρατίδια:
α) Στον Μεγάλο Λίβανο (έτσι οι Μαρωνίτες έπαψαν να είναι πλειοψηφία αφού συμπεριελήφθησαν οι Σιίτες του νοτίου Λιβάνου και οι χριστιανοί ορθόδοξοι της κοιλάδας Μπέκαα. β) Το κρατίδιο της Δαμασκού (Σουνίτες και λιγότεροι Δρούζοι) γ) Το κρατίδιο του Χαλεπίου (Σουνίτες) μαζί με την Αλεξανδρέττα σαν αυτόνομη περιοχή της τουρκικής μειονότητας. δ) Το κρατίδιο της Λατάκιας, (Αλαουΐτες).
Κάθε κρατίδιο κυβερνούσε Γάλλος διοικητής. Η γαλλική γλώσσα αντικατέστησε την αραβική στην εκπαίδευση.
Μαζικές διαδηλώσεις κατά των Γάλλων το 1922, τους οδήγησαν στην ίδρυση της Ομοσπονδιακής Ένωσης της Συρίας, στην οποία συμμετείχαν τα κρατίδια της Λατάκιας, Χαλεπίου και Δαμασκού, προκειμένου να ελέγξουν καλύτερα τους λαούς της περιοχής. Δυο χρόνια αργότερα, διαλύεται η Ομοσπονδία και στη θέση της ιδρύεται η «Συριακή Ένωση», με πρωτεύουσα τη Δαμασκό. Το 1925 τα γαλλικά στρατεύματα καταπνίγουν στο αίμα τη μαζική εξέγερση του πληθυσμού της Συρίας.
Το 1926 οι Γάλλοι ανακήρυξαν τον Λίβανο ανεξάρτητο κράτος. Το Σύνταγμα του Λιβάνου, το έγραψαν οι Γάλλοι με βάση τα συμφέροντά τους. Η Γαλλία κρατά το δικαίωμα να διαμορφώνει εξωτερική πολιτική, να θέτει βέτο στην ψήφιση νόμων και να διαλύει τη Βουλή όποτε θέλει.
Στο μεταξύ οι Βρετανοί έχουν πνίξει στο αίμα το Ιράκ (1920), προκειμένου να παραμείνει υπό την κατοχή τους. Τον Ιούλιο του 1921 ενθρονίζουν τον έκπτωτο μονάρχη της Συρίας Φεϊζάλ βασιλιά του Ιράκ. Στις διαδηλώσεις του Ιρακινού λαού, αντέδρασαν με σκληρή καταπίεση και καταργώντας τα κόμματα.
Στις 30/06/1930 υπογράφεται Αγγλοϊρακινή Συνθήκη με την οποία αναγνωρίζεται η ανεξαρτησία του Ιράκ, αλλά διατηρείται η εξάρτηση της χώρας σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Η Βρετανία διατηρεί στρατιωτικές βάσεις και το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το έδαφος της χώρας σε περίοδο πολέμου.
Επίσης με τη συνθήκη του Μπάλφουρ, ενθαρρύνουν τον Εβραϊκό εποικισμό στη περιοχή της Παλαιστίνης με απώτερο σκοπό τη δημιουργία νέου κράτους, εκείνου του Ισραήλ. Επίσης ιδρύουν το εμιράτο της Υπεριορδανίας, ο στρατός της οποίας, οργανώθηκε από τους Βρετανούς κι έμεινε γνωστός ως Αραβική Λεγεώνα.
Τον Οκτώβριο του 1935 η Ιταλία επιτίθεται και καταλαμβάνει την Αιθιοπία απειλώντας έτσι τα συμφέροντα των Βρετανών στην Αίγυπτο και την ευρύτερη περιοχή.
Το 1936, κάτω από την πίεση σοβαρών αντιβρετανικών διαδηλώσεων στο Κάιρο, υπογράφεται Αγγλοαιγυπτιακή Συνθήκη. Η Διώρυγα του Σουέζ, παραμένει υπό τον απόλυτο έλεγχο των Άγγλων για άλλα 20 χρόνια, και «σε περίπτωση πολέμου ή άμεσης απειλής πολέμου ή έκτακτης διεθνούς κατάστασης» η Αίγυπτος ήταν υποχρεωμένη να παραχωρήσει στην Αγγλία όλα τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα μέσα μεταφοράς και επικοινωνίας. Το 1937 η Αίγυπτος γίνεται μέλος της ΚτΕ.
Την ίδια χρονική στιγμή, νέοι αγώνες των Συρίων, πιέζουν τους Γάλλους σε μια πιο ευρεία αυτονομία της Συρίας μέσω της νέας Γαλλοσυριακής συνθήκης.
Το 1939, λίγο πριν την έναρξη του Β΄Π.Π. η Γαλλία, παραχωρεί στην Τουρκία την αυτόνομη περιοχή της Αλεξανδρέττας.
Στην παραπάνω συνοπτική περιγραφή της ιστορίας της Αφρικής – Μέσης Ανατολής – Εγγύτερης Ασίας, για την περίοδο (περίπου) 1900-1940, γίνεται φανερή η ασφυκτική καταπίεση των λαών αυτών των περιοχών, από τις «πολιτισμένες» δυνάμεις.
Είναι φανερό ότι οι χώρες που μας παρουσιάζονται, ως δημοκρατικές, ως άγγελοι της συνεργασίας και της ειρήνης, δεν δίστασαν και δεν διστάζουν μέχρι σήμερα, να εξοντώνουν τους λαούς και να μοιράζουν περιοχές με βάση τα συμφέροντά τους.
Οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, ανέκαθεν κακομαθημένες, χρησιμοποιούν την εξοπλιστική τους υπεροχή, για να απομυζούν τα πλούτη άλλων, για να αρπάζουν και να κλέβουν. Δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν θρησκευτικά πάθη και να υπογράφουν συνθήκες, όλες χωρίς τελικό αντίκρισμα, αφού μια επόμενη ακυρώνει τη προηγούμενη.
Δεν είναι η δύναμη του ισχυροτέρου που σοκάρει. Δεν είναι η σκληρή αλήθεια, ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Είναι ο κυνισμός και η υποκρισία αυτών των κρατών. Ενώ λειτουργούν σαν πειρατές, σαν εγκληματικές συμμορίες, που δεν διστάζουν σε τίποτε, την ίδια στιγμή, ντύνονται τον μανδύα, του δίκαιου και του ειρηνοποιού. Πείθουν με ψέματα τους υπηκόους τους, ότι εκστρατεύουν για να προφυλάξουν την ειρήνη. Για να προστατεύσουν τα δικαιώματα των λαών που δολοφονούν.
Και το κάνουν αυτό, για εκατοντάδες χρόνια. Δημιουργούν συνεχώς συρράξεις και εγκαθιδρύουν κυβερνήσεις μαριονέτες, μέσω των οποίων προωθούν τα συμφέροντα, συγκεκριμένων και μικρών ολιγαρχιών.
Την ίδια τακτική ακολουθούν μέχρι σήμερα.
Θυμηθείτε εδώ, αυτό που έγραψα παραπάνω, για την συνδιάσκεψη του Παρισιού το 1919 και την περίπτωση της « Ά ομάδας κρατών». Εκείνων δηλαδή που «οργανώθηκαν ως κράτη, αλλά η νομοθεσία, η εσωτερική κι εξωτερική πολιτική κατευθύνονταν από την «εντολοδόχο χώρα» που θα αποφάσιζε, την πιθανή ικανότητα για αυτοδιαχείριση και το χρόνο».
Συγκρίνετε με την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας κι αναρωτηθείτε, σε τι διαφέρει άραγε από τότε;
Μήπως και στη χώρα μας, το κράτος, δεν υποτάσσει την εξωτερική πολιτική αλλά και την εσωτερική, αλλά και την οικονομία, στις επιταγές ξένων εντολοδόχων; Μήπως δεν απαγορεύουν στην Ελλάδα, φορολογικές ελαφρύνσεις; Ναυπήγηση πλοίων; Βιομηχανία παραγωγής αυτοκινήτων; Προσλήψεις εργατικού δυναμικού; Μήπως δεν μας απαγορεύουν την προστασία των συνόρων μας; Την κυριαρχία της θρησκείας μας στη χώρα; Δεν μας στέλνουν νόμους γραμμένους στα Αγγλικά; Δεν καταργούν τους νόμους που ψηφίζει η χώρα; Δεν απαγορεύουν δημοψηφίσματα; Δεν διώκουν τη μόνη αντιπολίτευση; Δεν φιμώνουν τους βουλευτές;
Χρησιμοποιούν για την κυριαρχία τους επί της Ελλάδος, όλα όσα ανέφερα παραπάνω ότι έκαναν στις χώρες της Μέσης Ανατολής.
Η μόνη διαφορά στις τότε εποχές και στις σημερινές, είναι πως οι Εθνικιστές έχουμε πλέον διδαχθεί από το παρελθόν. Έχουμε καταλάβει πως η μόνη ελπίδα για το Έθνος και το κράτος μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Δίνουμε τη στήριξη και τη συμπαράστασή μας, μόνο στους Έλληνες Εθνικιστές, διότι γνωρίζουμε το ποιόν αλλά και τις επιδιώξεις των δήθεν συμμάχων.
Δυστυχώς είναι πολλοί οι Έλληνες που ακόμη εξαπατώνται, από τα δήθεν προηγμένα κράτη κι από τη δήθεν λάμψη των Ευρωπαϊκών σχηματισμών. Γίνονται ακόμη και σήμερα, Αγγλόφιλοι ή Γαλλόφιλοι ή Αμερικανόφιλοι, κλπ.
Ο Αγώνας των Εθνικιστικών κινημάτων σε όλη την Ευρώπη, έχει ξεσκεπάσει αυτά τα ολιγαρχικά συστήματα. Ο Αγώνας της Χρυσής Αυγής είναι για μια Ελλάδα Ελεύθερη σε μια Ευρώπη των Εθνών. Κι ο αγώνας μας πλέον, είναι ασταμάτητος σαν χιονοστιβάδα.