ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΕΚΤΟΡΑ

Κασσάνδρα, τότε
Ακόμα ακούω αδελφέ τις άγριες φωνές τους,
ακούω βρωμερές βρισιές, κατάρες όλο μίσος.
Κι εσύ, μεγάλε βασιλιά της Φθίας, Αχιλλέα,
ζωντάνεψες τον Πάτροκλο, τούδωσες τη μιλιά του
που του την πήρε ο χάροντας σαν έπεσε στο χώμα
απ’ το σπαθί του Έκτορα; Να χαίρεσαι δε βλέπω,
αντίθετα, το δάκρυ σου σταματημό δεν έχει.
Είν’ από φόβο τάχατες, τη μοίρα σαν γνωρίζεις
πως ο χαμός του Έκτορα θα φέρει τον δικό σου;
Ή μήπως το μετάνοιωσες κι ήρθαν οι Ερινύες
στον ύπνο σου τον ήρεμο τέλος πικρό να δώσουν;
Έμαθα πως η αθάνατη ψυχή του αδελφού μου
του Έκτορα σε κυνηγά, τα μάτια όταν κλείνεις.
Σε άκουσα να του μιλάς μια νύχτα που η Σελήνη
το φως της δεν το έστειλε εδώ στη γη της Τροίας.
Του είπες «Ήρθες αδελφέ, κι εγώ κοντά σου θάρθω,
λίγες είναι οι μέρες μου, κι ο χρόνος μου κονταίνει».
Πότε ο Έκτωρ έγινε, φίλος και αδελφός σου;
Γιατί το φίλο αφάνισες με μίσος και μανία;
Πού ΄ναι το λιονταρίσιο σου παράστημα, κι η όψη
που έσπερνε τον πανικό, πού είναι η θωριά σου
η άγρια και περήφανη, πού ΄ναι τ’ ανάστημά σου;
Σκουλήκια είναι άρχοντα οι τύψεις, να το ξέρεις,
κρυφά και ύπουλα που τρων, σάρκες, ψυχή και πνεύμα.
Άντε, τι κάθεσαι βουβός, σήκωσε τ’ άρματά σου
που καταγής απόθεσες, και η σκουριά τα τρώει.
Οι άρχοντές σου σε καλούν, των Μυκηνών ο άναξ,
κι άλλος ο χειρότερος, ο άναξ της Ιθάκης.
Τρέχα λοιπόν, τι κάθεσαι, διαταγές θα λάβεις,
να δούμε σε ποια δόλια αποστολή θα στείλουν
εσένανε που κάποτε διαφέντευες λιοντάρια,
κι είχαν για σένα σεβασμό κι αγάπη στην καρδιά τους.